9. Καλά Χριστούγεννα, μία ιστορία αγάπης... για τα Χριστούγεννα...

Αφιερώνω  στην φίλη

αυτό το Χριστουγεννιάτικο αφήγημα που έγραψα

με πολλή αγάπη!!!

(ένα ευχαριστώ ακόμα...)

και.. παλαιά ανάρτηση... 2012

«Καλά Χριστούγεννα»

Καλά Χριστούγεννα...

Ήταν πολύ κακόκεφος εκείνην την μέρα…

Από την αρχή προσπαθούσε να φτιάξει την ημέρα του κοιτώντας να χαμογελάσει στον καθρέπτη… αλλά δεν πέτυχε τίποτε… μέσα σε ένα δευτερόλεπτο το χαμόγελο είχε παγώσει και η διάθεσή του δεν είχε αλλάξει καθόλου…

Ήθελε πολλά να της πει στο τηλέφωνο, εκείνο το πρωινό…  αλλά δεν της είπε τίποτε…

Πλησιάζανε τα Χριστούγεννα, εκείνη θα έμενε στον Βόλο και αυτός είχε χάσει την  ελπίδα ότι θα την συναντούσε.

Ανειλημμένες υποχρεώσεις δεν τον άφηναν να φύγει, εκείνη,  είχε πολλές υποχρεώσεις κυρίως δύο στενούς συγγενείς βαριά αρρώστους να φροντίσει  οπότε, δεν υπήρχε περίπτωση να τα λέγανε από κοντά…

Αυτός είχε την elpida στην αρχή… ναι… Αλλά την έχασε μετά.  Έτσι ήτανε,  μία ξαφνική αρρώστια ο ένας,  μία επέμβαση ο άλλος και κάποιος έπρεπε να τους φροντίσει…

 Έτσι, χρονιάρες μέρες θα έμενε μόνος του… κι αυτό δεν του άρεσε καθόλου!

Ένα τηλέφωνο, ίσως... για τα χρόνια πολλά, τα καλά Χριστούγεννα, για ψυχρές ευχές αυτές τις γιορτινές μέρες… πόσο άσχημο του φάνηκε ακόμα και σαν σκέψη… και συνοφρυώθηκε σκεπτόμενος τι θα τις έλεγε: «Καλή μου, σε πήρα για να σου ευχηθώ!...»

Ω, ούτε στον χειρότερο εχθρό του δεν θα το ευχόταν… Ψυχρές ευχές μέσα από ένα κινητό…  

Δεν μπορούσε να καταλάβει πώς συνέβησαν τόσες ατυχίες, ήταν  σαν κάτι μαγικό να τον κρατούσε μακρυά της…

Όχι.. τίποτε δεν θα μπορούσε να γίνει τώρα…  μόνον αν την έβλεπε, αυτό  θα ήταν κάτι που επιθυμούσε περισσότερο από όλες τις ευχές των εορτών… αλλά…  

Αποφάσισε  να βγει έξω… η γιορτινή ατμόσφαιρα θα του έκανε καλό…

Βγήκε στους  δρόμους μόνον και μόνον για  να περπατήσει λίγο… για να περάσει η ώρα ως το μεσημέρι που θα πήγαινε στην δουλειά του…

Γιορτινή ατμόσφαιρα... 

Ερημιά, κλειστά μαγαζιά, κλειστές καρδιές, λίγα φώτα που είχαν ξεχαστεί από το βράδυ στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών… τι εποχή ήταν κι αυτή!!!

Αυτός φοβόταν πολύ μην χάσει την δουλειά του… το αφεντικό του τον είχε βεβαιώσει για το αντίθετο… «Σας χρειαζόμαστε κύριε Ιωάννου, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας… οι απολύσεις, είναι για άλλους στην εταιρεία μας…»

Ευχαριστήθηκε όταν το άκουσε αυτό... ούτε που σκέφθηκε αυτούς τους «άλλους στην εταιρεία»… αυτός να ήτανε  καλά… και τι στον κόσμο!!!...

Κοιτώντας τα άδεια μαγαζιά, κάτι έσπασε μέσα του... μήπως κι αυτός δεν ήταν άδειος μέσα του… μόνος στην μεγάλη πολιτεία, μακριά από εκείνην, πώς θα περνούσε τις γιορτές;

Ένα μικρό παιδί... χαμένο...

Και τότε είδε μπροστά του ένα παιδί.. Ένα μικρό αγόρι, μόνο, στην μεγάλη λεωφόρο της Αθήνας;;.. Ποιος το είχε αφήσει;.. Μήπως είχε φύγει από το σπίτι του;;… Γύρισε δεξιά, αριστερά, δεν ήταν κανένας κοντά του.. δεν το αναζητούσε κανείς…  Και τότε σκέφθηκε και πάλι… μήπως κι αυτός δεν ήταν ένα μικρό παιδί!

Μα πώς το έπαθε και έφυγε από εκείνην;;…

Τον είχε παρακαλέσει πολλές φορές να μην φύγει... δεν την άκουσε, τα χρήματα ήταν πολλά, δεν υπήρχε περίπτωση να την ακούσει... Αυτός περίμενε μήπως αλλάξουν τα  πράγματα για να έρθει κι εκείνη στην Αθήνα, αλλά τίποτε... Τώρα; Και με αυτήν την  κρίση;;   Δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει , ούτε κι αυτός να πάει πίσω… μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και τότε…

Ούτε που κατάλαβε πως… είχε φθάσει στον σταθμό των λεωφορείων για την Μαγνησία, ναι, και για Βόλο είχε κάθε ώρα λεωφορείο… μπήκε μέσα, έκοψε ένα εισιτήριο… και με απλανές βλέμμα περίμενε να περάσει η ώρα για να φύγει…

Το κινητό του ήχησε, από την δουλειά τον έψαχναν,  δεν απάντησε… Είχε να απαντήσει αλλού… είχε να εξηγήσει αλλού… τον περίμενε εκείνη… να της εξηγήσει… ας περίμεναν οι άλλοι…

Εκείνο το μεσημέρι… δεν θα πήγαινε  στην δουλειά…

Όταν έφθασε το λεωφορείο στον Βόλο, πήρε αμέσως ένα ταξί για να πάει πιο γρήγορα κοντά της…

Στον Βόλο...

 Εκείνη… στόλιζε το σπίτι …  έπρεπε να είναι  στολισμένο, για τις γιορτές… και ας μην ερχόταν κανείς … και ας μην γιόρταζε κανείς… και ας ήταν μόνη αυτήν την  φορά…

Χτύπησε το κουδούνι, δεν πήγε να ανοίξει… κανείς δεν θα ήταν, κτύπησε το τηλέφωνο, δεν το σήκωσε, κανείς δεν θα ήταν…

 Ώσπου χτύπησε η πόρτα και άκουσε την φωνή του: … «Άνοιξε καλή μου… ήρθα»… Δεν το πίστευε… του άνοιξε διάπλατα την πόρτα και τον αγκάλιασε… θα έμενε μαζύ της μόνον για λίγο… για να της ευχηθεί , μόνον για λίγο… γιατί ανειλημμένες υποχρεώσεις τον καλούσαν πίσω την ίδια εκείνην μέρα… αλλά αυτός, αυτός  για λίγο … θα της έλεγε με όλη του την αγάπη

 «Καλή μου… Καλά Χριστούγεννα!!..»

Λαμπρινή...

Καλά Χριστούγεννα και από μένα... 

με αγάπη και χαρά!!!!  

 Lamprini Tolmi...

9. Το κυκλάμινο... του βουνού...

Κάποτε το γνώρισα... μου άρεσε δεν μπορώ να πω... 

 

Το κυκλάμινο... του βουνού!!!

Ήταν ένα κυκλάμινο από το βιβλίο του σχολείου.

 

Το κυκλάμινο στο βιβλίο... 

 "Τι όμορφο που είναι", είπα.  Κατόπιν, εγώ κι ο κόσμος μου!!! 

Το ξέχασα.  Όπως και κάθε τι που διαβάζει κανείς, χωρίς να του δίνει μεγάλη σημασία.

Αρκετά χρόνια αργότερα, το ξαναθυμήθηκα.  Πώς;... Μα... βρήκα κυκλάμινα στην εξοχή. Τα είδα μπροστά μου και ήτανε τόσο αληθινά!!!  Η είκονα που γνώρισα στην παιδική μου ηλικία, είχε υλοποιηθεί και ήμουν ενθουσιασμένη!

 

Κυκλάμινα, τι όμορφα που ήτανε!!! 

Τι όμορφα που ήτανε!!!  Το σπουδαιότερο δεν ήτανε η ανακάλυψη τους, όχι, αλλά... αυτό που νόμισα ότι ήταν ένα "νεκρό" λουλούδι (γιατί το γνώρισα μέσα από το σχολείο και την στείρα γνώση) το βρήκα στην ζωή μου και μπορούσα να το κόψω, να το θαυμάσω, να το αγαπήσω;;;... Ναι, να το αγαπήσω...

Και πράγματι, από τότε το αγάπησα πάρα πολύ.  Ήταν για μένα  μία έμπρακτη γνώση, πια, και από τότε δεν το ξέχασα.   Ίσα ίσα που όποτε έβρισκα κυκλάμινα στην φύση, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.  Ευτυχισμένες στιγμές.

Τέλος... ήρθε το σήμερα.  Το κυκλάμινο του Βουνού, πήρε "σάρκα και οστά".  Το "γνώρισα" μέσα από το Ίντερνετ και όχι μόνον το αγάπησα, αλλά... έγινε και κάτι άλλο...

Το κυκλάμινο... του βουνού... 

Με αγάπησε κι αυτό!! 
"Και βέβαια σε αγαπάω", μου είπε... 
Ναι!!! Δεν είναι εκπληκτικό;  Σαν να έγινε ένα θαύμα.

Κι εγώ, τώρα πια, εδώ, μπορώ να του απαντήσω.  Σήμερα που γιορτάζει κιόλας...   

"Κι εγώ σε αγαπάω, κυκλάμινο του βουνού...  Και σε ευχαριστώ που με έμαθες και πάλι να αγαπάω, μετά από τόσα  χρόνια..."

Μμμμμ... Δυστυχώς, τόσα χρόνια...

Σε αγαπάω... κι εγώ!!! 

Κι έτσι τέλειωσε η ιστορία του κυκλάμινου στην ζωή μου.  Δηλαδή, δεν τέλειωσε, γιατί η αγάπη μένει για πάντα.  Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Κι έτσι... αυτήν την φορά... δεν ήμουν εγώ κι ο κόσμος μου...

Με άλλαξε το κυκλάμινο.... Το κυκλάμινο του βουνού...

Το ευχαριστώ... <3

Lamprini T. olmi


Υ.Γ. Σε αυτό χρωστώ και το "Τόλμη"... ναι...
 

8. Oι αφέλειες...

"Σου πηγαίνουν οι αφέλες"... έγραψε μία φίλη πρόσφατα,
και μετά σκέφτηκα...


Όταν ήμουνα μικρή είχα κοτσίδες.  Η μητέρα μου μου τις έπλεκε και εγώ καθόμουν ήσυχα μέχρι να τελειώσει το έργο της.  

 

Η μαμά μου έπλεκε τις κοτσίδες

363 μέρες στον χρόνο είχα κοτσίδες και μόνον κανα δυο είχα "κάτω" τα μαλλιά μου... Αποτέλεσμα, εγώ κι οι κοτσίδες ήμασταν ένα,  οι κοτσίδες κι εγώ  ήμασταν ένα.  Έτρεχα σαν παιδί που ήμουνα, κι οι κοτσίδες ανέμιζαν πέρα δώθε, κάτι σαν την Πίπη την Φακιδομύτη... χωρίς στήριγμα, όμως, στις κοτσίδες, για να στέκονται στην ευθεία!!! 

 

Kάτι σαν την Πίπη την Φακιδομύτη... 

Έτσι, το να έχω κοτσίδες ήταν, για μένα, πολύ φυσιολογικό.  Κι όταν μου έλεγαν: "Μα όλο κοτσίδες  κάνεις τα μαλλιά σου!!!", δεν έδινα σημασία.  Είπαμε, εγώ κι ο κόσμος μου!!! 

Τις κοτσίδες μου, βεβαίως, τις συνοδεύανε αφέλειες. Κλασσικά. 

 

Ωφέλειες... ή αφέλειες... 

Το κακό, όμως,  ήτανε ότι η μητέρα μου δεν μου έκοβε πάντα ίσια τις αφέλειες, οπότε κάποια στιγμή απεφάσισα  να πάρω την κομμωτική τέχνη στα χέρια μου, και να τις κόβω μόνη μου.  Είχα την βεβαιότητα ότι θα ήταν πιο ευθείες οι αφέλειες.  Και πράγματι έτσι ήτανε, γιατί να μην το παινευτώ;  Ώσπου κάποια μέρα, ήρθε η καταστροφή.  Είναι γεγονός ότι η πολλή αυτοπεποίθηση μου έκανε κακό!  

 

Πήρα την κομμωτική τέχνη στα χέρια μου

Εκείνη την  μέρα, λοιπόν, καθόμουν μπροστά στον καθρέπτη και έκοβα τις ωφέλειες μου.  Όπως κάθε φορά που μεγαλώνανε, πήρα το ψαλίδι και τις έκοβα, με θάρρος, είχα μάθει πια. Όμως... 

 

Κόβεις με το ψαλίδι...

Τις κόβω την  μια φορά... δεν μου φαινόντουσαν ευθείες... Τις κόβω την  δεύτερη, καθόλου καλά.  Τις κόβω και την τρίτη, κάπου έχαναν.  Δοκίμασα να διορθώσω την κατάσταση και μια τέταρτη φορά και πάλι πολύ στραβές ήτανε. Τι να κάνω;

Για να μην τα πολυλογώ, έφθασαν οι αφέλειες να είναι μια μικρή τουφίτσα στο μέτωπό μου!!! Χαχαχαχα!!!   Απερίγραπτο αυτό που αισθάνθηκα.  Τώρα γελάω, βεβαίως, τότε όμως...  Α, τότε!!! Τι δράμα ήτανε αυτό, που πέρασα!!! Πώς θα κυκλοφορήσω με αυτήν την μικρή τουφίτσα στην κορυφή του μετώπου μου;  Να άνοιγε η γη να με καταπινε!!! 

Αλλά, και τι να κάνω;  Έπρεπε να βγω έξω, στον κόσμο, να πάω σχολείο, να πάω στα Αγγλικά μου.  Το τι πέρασα μέχρι να μεγαλώσουν οι ωφέλειές μου, δεν μπορώ να το περιγράψω.  Με είχε φάει η ντροπή.  Πώς περπατούσα με αυτό το μαλλί, μόνον εγώ το ξέρω. 

Και πέρασε ο καιρός, και μεγάλωσε το μαλλι.  Ευτυχώς, αυτό το λάθος δεν ήταν μοιραίο.  Διορθώθηκε με την πάροδο του χρόνου. 

 

Ωφέλειες

 Την αμέσως επόμενη φορά που έκοψα τις ωφέλειες μου, ήμουνα τόσο προσεκτική, λες και είχα μπροστά μου, στον καθρέπτη, έναν θησαυρό που δεν έπρεπε να χαλάσω με τίποτε.  Και ευτυχώς, δεν χάλασα.  Ευτυχώς.  Ποτέ πια δεν είχα στραβές ωφέλειες, αλλά και ούτε τουφίτσα στο μαλλί!... Χαχα... Όλα ήτανε φυσιολογικά.
   

Φυσιολογικά...

Και μεγάλωσα.  Και τις έκοψα τέλειως.  

 

Tέλος οι αφέλειες

Και τις κοτσίδες, και τις αφέλειες... Οριστικά... Είχανε κερδίσει οι άλλοι, τελικά... 

Αυτά έχει η ζωή.... 


Lamprini Tolmi...

7. Οι απόκρηες με την τσιγγάνικη στολή

Το σχολείο μου είναι από τα καλύτερα στην πόλη μου.  Όταν πρωτοπήγα εκεί, ήταν σχεδόν καινούργιο, με πολλές αυλές και αίθουσα τελετών (αλλά όχι και μνημοσύνων!! )... 

Το σχολείο μου

Είναι αλήθεια ότι όταν ήμουν στις μικρές τάξεις έπρεπε να διασχίζω αρκετά μέτρα για να φθάσω. Συνήθως έκανα αυτήν την απόσταση είκοσι λεπτά και με την βαρειά μου τσάντα, αυτό δεν ήτανε καθόλου περίεργο, και στον γυρισμό άλλα τόσα.  Η απόσταση ήταν σχεδόν ευθεία και μόνον στο τέλος είχε μια μικρή ανηφόρα, λίγο πριν φθάσω στα σκαλιά του σχολείου μου.

Εκείνες τις απόκρηες, λοιπόν, αυτή η απόσταση μου φάνηκε τεράστια... 

Αποκρηάτικο πάρτυ του ... ου Δημοτικού Σχολείου

Γενικώς, ήμουν παιδί με θάρρος και πολύ θράσος, αλλά εκείνο το πρωινό φορούσα μία στολή,  που σαν κι αυτή δεν υπήρχε άλλη πουθενά, και ντρεπόμουνα  τόσο.  Ήταν η στολή της τσιγγάνας, που την είχε φτιάξει η μητέρα μου με ό,τι υλικά είχαμε στο σπίτι.. 
 

 

Στολή τσιγγάνας

 Μια πρόχειρη φούστα παρδαλή και φαρδιά, ένα πουκάμισο, κι αυτό παρδαλό κι ένα μαντήλι στο κεφάλι.  Μου είχε βάψει και το πρόσωπο κι όλας, δεν φορούσα και μάσκα,

 

Όχι ακριβώς έτσι!!!

 και ήμουν μια τέλεια τσιγγάνα, μόνον που τότε, δεν το γνώριζα.  Είπαμε, εγώ κι ο κόσμος μου!!!! 

Προχωρούσα, λοιπόν,  με σκυμμένο το κεφάλι από την ντροπή.  Τι  θα πουν όταν με δουν οι συμμαθήτριές μου και οι φίλοι μου;;... Πω πω!! ...  Χάλια!! 

Καθώς πλησίαζα στο σχολείο και στην ανηφόρα, η αγωνία μου είχε κορυφωθεί.  Από την μία, επιτέλους, έφθανα στον προορισμό μου, αλλά, από την άλλη τι θα γινότανε στο σχολείο;... 

Ώσπου έφτασα στην αρχή της ανηφόρας.  Εκεί υπήρχε ένα μαγαζί που πουλούσε κάδρα και από πάνω από το μαγαζί ήτανε το σπίτι του καταστηματάρχη.  

Πωλούνται κάδρα...

Για να μην τα πολυλογώ,  η κυρία του μαγαζιού, ήτανε στο μπαλκόνι της και κοιτούσε προς τα κάτω, και με είδε.  Εγώ δεν την είδα.  Είπαμε, το κεφάλι μου το είχα σκυμμένο.  Και τότε απ' τον "ουρανό" ακούστηκε μια φωνή.  Έτσι φαντάστηκα, γιατί δεν την περίμενα αυτήν την φωνή, εν τούτοις, ήτανε από την κυρία, που στεκότανε στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου:  

Το μπαλκόνι του 1ου ορόφου

-Καλέ, τι όμορφη που είσαι;   Έλα, μην ντρέπεσαι, είσαι πολύ ωραία.  Πήγαινε στο σχολείο!!!

Και μ΄ αυτήν την "ουράνια" φωνή, εγώ πήρα θάρρος.  Σήκωσα τα μάτια μου και  κοίταξα κατακόκκινη την κυρία που επέμενε να προχωρήσω και... προχώρησα.  Είναι γεγονός ότι ήθελα να γυρίσω πίσω, στο σπίτι μου!!!

 Τελικά, εκείνες οι απόκρηες είχαν πολλή επιτυχία. 

 

Γαϊτανάκι

 Ήμουν όμορφη...και η στολή που έφτιαξε η μαννούλα μου, ακόμα ομορφότερη.... 

Ήμουνα τυχερή, αν και στον κόσμο μου!!!


 Lamprini Tolmi...

6. 28η Οκτωβρίου 1940... αφιερωμένο στο νέο φιλικό μπλογκ sxolikes...ataxies , το 1ο μέλος !!! Καλώς ωρίσατε!

Όταν ήμουνα μικρή, η παρέλαση ήτανε, για μένα, ένα πανηγύρι.  Ερχότανε η ημέρα της 28ης Οκτωβρίου, και κατεβαίναμε όλοι στην κάτω την λεωφόρο και χειροκροτούσαμε τα παιδιά που έκαναν παρέλαση.  Τον αδελφό μου, τα ξαδέλφια μου, τα άλλα παιδιά...

Η παρέλαση, τότε...

Τότε, λοιπόν,  όλη η πόλη μας κατέβαινε στην παρέλαση. Για να βρεις μια καλή θέση και να βλέπεις καλά, έπρεπε να πας από νωρίς.   Εμείς, τα μικρότερα παιδιά, κάποιες φορές κρατούσαμε και μικρές Ελληνικές σημαίες που τις κουνούσαμε με χαρά, αλλά, και παίζαμε μαζύ τους. Τι παιδιά θα ήμασταν άλλωστε!!! 

Παρέλαση τώρα... 

Κι εγώ, ανυπομονούσα να μεγαλώσω και να κάνω  παρέλαση. Ζήλευα γι' αυτό τον μεγάλο μου αδελφό και τα ξαδέλφια μου. Ευτυχώς, όμως, δεν άργησε να έρθει εκείνη η ημέρα... 

Όταν πήγα στο Δημοτικό, και μάλιστα στην Α' τάξη του Δημοτικού, έκανα την πρώτη μου παρέλαση.  Ήτανε κάτι πολύ σοβαρό για μένα... Απολάμβανα αυτά τα λίγα μέτρα της δόξας μου...ή τέλος πάντων... και τα λίγα μέτρα και της δόξας των πολεμιστών που πολέμησαν για να είμαι εγώ ελεύθερη. 

Έκανα βήμα στην παρέλαση καμαρωτή- καμαρωτή και όπως μας είχε πει ο κύριος, περπατούσα με ίσια το κεφάλι και δεν κοιτούσα ούτε δεξιά ούτε αριστερά.  Μάλιστα, όταν μου φωνάζανε οι γειτόνισσες ή η θεία μου: "Λαμπρινή, Λαμπρινή", εγώ δεν τους κοιτούσα... Πρόσεχα, μόνον, να έχω καλό βήμα... 

Παρέλαση με βήμα καμαρωτό... 

Τότε, ήτανε, που φορούσαμε μπλε φούστα και λευκό πουκαμισάκι. Τότε, ήτανε  που η κυρία Ευαγγελία είχε φτιάξει τον όμορφο κότσο της και την θυμάμαι από μία φωτογραφία... τότε, ήτανε, που ντυνόσουν καλά για να κατέβεις στην παρέλαση και να την παρακολουθήσεις.  Τότε... όταν ήμουνα στον κόσμο μου...

Και να... Μεγάλωσα... Ναι... Και τελείωσα το σχολείο και πήγα στην παρέλαση και πάλι σαν θεατής, όπως όταν ήμουνα μικρό κορίτσι... και τότε είδα... 

Γκρι χρώματα...

Και τι δεν είδα... Είδα τις μαθήτριες να φοράνε παντελόνια, είδα σκουλαρίκια στα αγόρια με το μαλλί σαν κοκκοράκι... Είδα γκρι χρώματα στην παρέλαση.  Είδα είδα... Κι εγώ...αφού ήμουνα στον κόσμο μου... Σοκαρίστηκα... 

Παρέλαση στην άλλη λεωφόρο...

Γιατί, τώρα πια, κάναμε την παρέλαση στην άλλη λεωφόρο... Η απόσταση έχει τόσο λιγοστέψει, που μέχρι να αρχίσουν τα παιδιά την παρέλαση, αυτή τελείωνε... 

Τώρα, πια, ο κόσμος ήτανε όλο και λιγότερος... Υπήρχανε άραγε άνθρωποι που δεν κατέβαιναν καν στην παρέλαση;;... Μου φαινότανε απίθανο... Κι όμως.  Τους έβλεπα στα μπαλκόνια τους, όταν γύριζα στο σπίτι. 

Τώρα, πια, το χειροκρότημα είχε λιγοστέψει και τα χέρια μας δεν μας πονούσαν  από αυτό... Τώρα, πια...

Τώρα, σήμερα ... όλα αυτά συμβαίνουν.  Τώρα που εγώ είμαι στον κόσμο μου... Τι να κάνω;... Αυτή είμαι!



Lamprini Tolmi...

5. το φεγγάρι...

Το φεγγάρι μου... 

 Μέσα από τα σύννεφα, το φεγγάρι,  που λάμπει σαν σπίθα φωτός... 

 Με πηγαίνει στον κόσμο μου... Έτσι... εγώ κι ο κόσμος μου...

Ο πραγματικός μου, όμως, κόσμος... 

 Ο κόσμος της ομορφιάς...

 Του παράξενου... και του ωραίου... 

Ο δικός μου κόσμος... Καλώς ήλθατε σε αυτόν... 

Lamprini Tolmi...

Υ.Γ. : Οι φώτο... δικές μου...

4. Ο γάιδαρος...

Ήταν ένας γάιδαρος, με μεγάλα αυτιά...

Ήταν ένας γάιδαρος... 

Τον είχε η θεια μου στο χωριό.  Τα χρόνια, όμως, είχαν περάσει.  Δεν ήμουν πια το μικρό κοριτσάκι, που ανέβαινε στα γαϊδουράκια.  Είχα μεγαλώσει και τα πράγματα είχαν αλλάξει.
Όταν όμως είδα τον γάιδαρο, θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια, τότε που ανέβαινα στα γαϊδουράκια με άνεση... Στο χωριό, βεβαίως...

 

 Αγανακτισμένος γάιδαρος... 

 Τι όμορφα χρόνια που ήτανε.  Θέλοντας να ξαναζήσω αυτές τις στιγμές, είπα στην θεια μου να ανέβω στον γάιδαρο.  Όμως, ήτανε λίγο αργά.  Η θεια μου μού είπε ότι ο γάιδαρος δεν αντέχει, είναι και λίγο κουτσός και τέλος πάντων, δεν θα μπορέσω να τον καβαλήσω.  Εγώ, όμως, στον κόσμο μου.  Επέμενα και έγινε το δικό μου.

Ανέβηκα , λοιπόν, πάνω στο γαϊδαράκο και περίμενα να γίνω... τι άλλο;... Μία αμαζόνα.  Κάτι σαν καουμπόης...όμως...

 

Ανέβηκα!!! ...Αλλά...

Ο καημένος ο γαϊδαράκος είχε άλλη γνώμη....

Με το που έκανε κάποια βήματα... φάνηκε ότι ήτανε ανήμπορος.  Δεν μπορούσε  να συνεχίσει κανονικά.  Κούτσαινε, όπως ακριβώς είχε πει η θεια μου.

Εγώ στην αρχή, έκανε την γενναία... Δεν κατέβηκα από το γαϊδαράκο, αμέσως.  Έκανα λίγο υπομονή και συνέχισα να κάνω την αμαζόνα.  Όμως, αν και ήμουν στον κόσμο μου, δεν άντεξα.  Μετά από λίγο,  και αφού διαπίστωσα ότι δε πήγαινε άλλο η κοινή μας πορεία με τον γάιδαρο, είπα στην θεια μου να κατέβω κάτω...

Ο Ήφαιστος επί όνου (πάνω στο γαϊδουράκι... )

Είχα τόσο πολύ τρομάξει, που το παραδέχτηκα. Δεν μπορούσα να συνεχίσω να είμαι αδιάφορη πάνω στο κουτσό ζώο.  Ήταν τόσο έντονο το τράνταγμα πάνω στην σέλα του που φοβήθηκα μην πέσω κάτω...

Έτσι... η εποχή που ήμουν αμαζόνα, είχε περάσει ανεπιστρεπτί... Τώρα μόνον με το ... αυτοκίνητο θα πηγαίνω..και αν...

Με το αυτοκίνητο τώρα...

Lamprini Tolmi...

3. Ευχές... που δεν ίσχυαν...Kαλό Φθινόπωρο... καλό μεσημέρι...

Ευχές...  που δεν ίσχυαν...

Τέλος καλοκαιριού...και;;... 

Ξυπνήσαμε ένα πρωί και προσθέσαμε ευχές που δεν ίσχυαν, στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, όπως το "Καλό Φθινόπωρο:, αντί για τον "καλό Χειμώνα" και το "καλό μεσημέρι"... αντί... για το τίποτε.... μια που δεν υπήρχε ευχή για το μεσημέρι...

Καλό Φθινόπωρο... με μια τέλεια εικόνα!!! 

Στην αρχή... εγώ κι ο κόσμος μου.  Αντιστάθηκα  και στις δύο ευχές... Τι ήταν και τούτο;... Ποιος άρχισε να τις λέει; Και πώς έγιναν τόσο δημοφιλείς;  Από πού και ως πού "καλό μεσημέρι";... ή  "καλό Φθινόπωρο";...  Προβληματίστηκα...

Είναι γεγονός, άλλωστε, ότι ο ένας με τον άλλον επηρεαζόμαστε.  Ακούς κάτι και το επαναλαμβάνεις.  Τόσο απλά...  Όμως, κάποια πράγματα ακούγονται περίεργα.  Προσωπικά, όμως, παρ' όλον τον προβληματισμό και τις απορίες,  με παρέσυρε το ρέμα, και ανταπέδιδα της ευχές όπως μου τις έλεγαν.

Αλλά κάπου άρχισα να σκέφτομαι, ότι αυτά δεν ισχύαν παλαιότερα... Ότι κάτι δεν πάει καλά με τις νέες ευχές...

Kαλό μεσημέρι, φίλοι!

'Ετσι, για άλλη μια φορά, εγώ κι ο κόσμος μου.   Στο "καλό Φθινόπωρο" αποφάσισα να απαντάω "καλό μήνα".  Τι να  πεις;... Ότι ο Χειμώνας, τελικά,  είναι αυτός που έχει το ζόρι!!!  Και ότι το Φθινόπωρο είναι μία γλυκειά εποχή για την Ελλάδα;... Ότι δεν υπάρχει τέτοια ευχή;  Ότι πολλοί κάνουν θαλάσσια μπάνια όλο το Φθινόπωρο;   Και σε πόσους να το πεις!!!

Καλό Χειμώνα!  Καλό μήνα! 

Κλασσική ευχή, πια! 

Γι ' αυτό ... κι εγώ... τα γράφω εδώ...

Με το "καλό μεσημέρι¨" ο προβληματισμός υπάρχει ακόμα. Υπάρχουν οι ευχές για το πρωί (καλημέρα), για το απόγευμα (καλησπέρα), για το βράδυ (καληνύχτα), για το μεσημέρι όμως;  Τι λέμε;;... Και μην μου πείτε "καλησπέρα!!!" Για τις 12 ή τις 2 το μεσημέρι!!!...Αλλοίμονο... 

 Έτσι καταλήγω στο εξής:  Μήπως δεν χρειάζεται να λέμε κάτι;  Όπως κάναμε τόσον καιρό;...

Ελπίζω να βρω την λύση... Αλλιώς... και πάλι θα είμαι εγώ κι ο κόσμος μου!!!... Μέχρι τότε όμως...

Καλό μας μεσημέρι, φίλοι!!!

Lamprini Tolmi

2. H λαϊκή...

Ήθελα πολύ να γράψω για την λαϊκή αγορά, εδώ στην πόλη μου... και να που έγινε αυτό το μπλογκ... και γράφω γι' αυτήν...

Η λαϊκή αγορά

Είμαι τυχερή.  Εδώ στον ίντερνετ, γράφω ό,τι θέλω... αρκεί να έχουν υπομονή ... οι φίλοι... 

Λοιπόν, ξεκινώ το ταξείδι... στον κόσμο μου! ... 

 http://youtu.be/AsdGKkoZwHM 

Μάνος Χατζιδάκις - Ζωή Φυτούση - "Ο ταχυδρόμος πέθανε"

Η Λαϊκή μας αγορά ήτανε, κάποτε, μικρότερη σε έκταση.  Γνώριζα τον αυγουλά, αυτόν που αγόραζα τα υπέροχα μήλα (τότε έκαναν 50 δραχμές -το παληό μας νόμισμα- το κιλό), τον άνθρωπο που πουλούσε τον πατσά (αν και ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαιτέρως ο πατσάς) και άλλους καλούς ανθρώπους της... 

Εδώ τα καλά προϊόντα!...

Τότε, λοιπόν, όπως και τώρα,  η Λαϊκή γινότανε κοντά στο σπίτι μας, την Πέμπτη.  Το καταλαβαίναμε ότι ήτανε η ημέρα της, γιατί οι άνθρωποι της, φωνάζανε.   Το τι φωνή ρίχνανε, για να πουλήσουν τα προϊόντα τους, άλλο να σας το γράφω, κι άλλο να το ακούτε!    "Εδώ τα καλά μήλα"... "Πάρτε τώρα, φρέσκα φρούτα"... "Αυγά ημέρας"... και άλλα συναφή.... 

Πάρτε, κόσμε! 

Άκουγες, λοιπόν,το πρωΐ της Πέμπτης θόρυβο και φασαρία, την ώρα που  στήνανε τους πάγκους τους οι πωλητές, και αργότερα άκουγες τις φωνές τους, φωνές που σειότανε όλη η γειτονιά... με σκοπό να πουλήσουν την πραμάτεια τους...

Αλλά, τώρα;... Α... δεν σας τόπα εγώ;... Αυτή κι ο κόσμος της;;... 

Τώρα... δεν ακούς τίποτε... ησυχία... 

http://youtu.be/1TvMB0L64g8 
Μάνος Χατζιδάκις: "Αερικό" από την "Οδό Ονείρων"

Το πρωΐ, ίσως, ακούσεις κάποιον ήχο την ώρα που στήνονται οι πάγκοι, αλλά κατόπιν, νέκρα... Λες και δεν υπάρχουν παραγωγοί κι έμποροι στην λαϊκή μας, στην Λαϊκή της Πέμπτης... Λες και τους πήρε η σύγχρονή ζωή την φωνή... Λες και σίγησαν οι άνθρωποι... Λες και χάθηκε η παράδοση... Λες... και... 

Μ.Χατζιδάκις Σείριος 86-87 Ηλίας Λιούγκος Λαϊκή Αγορά Live 

Έτσι... στο "Αυτή... και ο κόσμος της..." αδίκως περιμένω κάποια φωνή... Αδίκως... 

 

Κyr Αntonis * Μelina - Ηadjidakis (Συλλεκτικό Μελίνα & Μάνος) 

Άλλαξε ο κόσμος... κι εγώ... ακόμα... στον κόσμο μου.... 

Lamprini Tolmi

Υ.Γ. : Τα τραγούδια είναι από την Λαϊκή αγορά του Μάνου Χατζιδάκι...