6. 28η Οκτωβρίου 1940... αφιερωμένο στο νέο φιλικό μπλογκ sxolikes...ataxies , το 1ο μέλος !!! Καλώς ωρίσατε!

Όταν ήμουνα μικρή, η παρέλαση ήτανε, για μένα, ένα πανηγύρι.  Ερχότανε η ημέρα της 28ης Οκτωβρίου, και κατεβαίναμε όλοι στην κάτω την λεωφόρο και χειροκροτούσαμε τα παιδιά που έκαναν παρέλαση.  Τον αδελφό μου, τα ξαδέλφια μου, τα άλλα παιδιά...

Η παρέλαση, τότε...

Τότε, λοιπόν,  όλη η πόλη μας κατέβαινε στην παρέλαση. Για να βρεις μια καλή θέση και να βλέπεις καλά, έπρεπε να πας από νωρίς.   Εμείς, τα μικρότερα παιδιά, κάποιες φορές κρατούσαμε και μικρές Ελληνικές σημαίες που τις κουνούσαμε με χαρά, αλλά, και παίζαμε μαζύ τους. Τι παιδιά θα ήμασταν άλλωστε!!! 

Παρέλαση τώρα... 

Κι εγώ, ανυπομονούσα να μεγαλώσω και να κάνω  παρέλαση. Ζήλευα γι' αυτό τον μεγάλο μου αδελφό και τα ξαδέλφια μου. Ευτυχώς, όμως, δεν άργησε να έρθει εκείνη η ημέρα... 

Όταν πήγα στο Δημοτικό, και μάλιστα στην Α' τάξη του Δημοτικού, έκανα την πρώτη μου παρέλαση.  Ήτανε κάτι πολύ σοβαρό για μένα... Απολάμβανα αυτά τα λίγα μέτρα της δόξας μου...ή τέλος πάντων... και τα λίγα μέτρα και της δόξας των πολεμιστών που πολέμησαν για να είμαι εγώ ελεύθερη. 

Έκανα βήμα στην παρέλαση καμαρωτή- καμαρωτή και όπως μας είχε πει ο κύριος, περπατούσα με ίσια το κεφάλι και δεν κοιτούσα ούτε δεξιά ούτε αριστερά.  Μάλιστα, όταν μου φωνάζανε οι γειτόνισσες ή η θεία μου: "Λαμπρινή, Λαμπρινή", εγώ δεν τους κοιτούσα... Πρόσεχα, μόνον, να έχω καλό βήμα... 

Παρέλαση με βήμα καμαρωτό... 

Τότε, ήτανε, που φορούσαμε μπλε φούστα και λευκό πουκαμισάκι. Τότε, ήτανε  που η κυρία Ευαγγελία είχε φτιάξει τον όμορφο κότσο της και την θυμάμαι από μία φωτογραφία... τότε, ήτανε, που ντυνόσουν καλά για να κατέβεις στην παρέλαση και να την παρακολουθήσεις.  Τότε... όταν ήμουνα στον κόσμο μου...

Και να... Μεγάλωσα... Ναι... Και τελείωσα το σχολείο και πήγα στην παρέλαση και πάλι σαν θεατής, όπως όταν ήμουνα μικρό κορίτσι... και τότε είδα... 

Γκρι χρώματα...

Και τι δεν είδα... Είδα τις μαθήτριες να φοράνε παντελόνια, είδα σκουλαρίκια στα αγόρια με το μαλλί σαν κοκκοράκι... Είδα γκρι χρώματα στην παρέλαση.  Είδα είδα... Κι εγώ...αφού ήμουνα στον κόσμο μου... Σοκαρίστηκα... 

Παρέλαση στην άλλη λεωφόρο...

Γιατί, τώρα πια, κάναμε την παρέλαση στην άλλη λεωφόρο... Η απόσταση έχει τόσο λιγοστέψει, που μέχρι να αρχίσουν τα παιδιά την παρέλαση, αυτή τελείωνε... 

Τώρα, πια, ο κόσμος ήτανε όλο και λιγότερος... Υπήρχανε άραγε άνθρωποι που δεν κατέβαιναν καν στην παρέλαση;;... Μου φαινότανε απίθανο... Κι όμως.  Τους έβλεπα στα μπαλκόνια τους, όταν γύριζα στο σπίτι. 

Τώρα, πια, το χειροκρότημα είχε λιγοστέψει και τα χέρια μας δεν μας πονούσαν  από αυτό... Τώρα, πια...

Τώρα, σήμερα ... όλα αυτά συμβαίνουν.  Τώρα που εγώ είμαι στον κόσμο μου... Τι να κάνω;... Αυτή είμαι!



Lamprini Tolmi...