9. Το κυκλάμινο... του βουνού...

Κάποτε το γνώρισα... μου άρεσε δεν μπορώ να πω... 

 

Το κυκλάμινο... του βουνού!!!

Ήταν ένα κυκλάμινο από το βιβλίο του σχολείου.

 

Το κυκλάμινο στο βιβλίο... 

 "Τι όμορφο που είναι", είπα.  Κατόπιν, εγώ κι ο κόσμος μου!!! 

Το ξέχασα.  Όπως και κάθε τι που διαβάζει κανείς, χωρίς να του δίνει μεγάλη σημασία.

Αρκετά χρόνια αργότερα, το ξαναθυμήθηκα.  Πώς;... Μα... βρήκα κυκλάμινα στην εξοχή. Τα είδα μπροστά μου και ήτανε τόσο αληθινά!!!  Η είκονα που γνώρισα στην παιδική μου ηλικία, είχε υλοποιηθεί και ήμουν ενθουσιασμένη!

 

Κυκλάμινα, τι όμορφα που ήτανε!!! 

Τι όμορφα που ήτανε!!!  Το σπουδαιότερο δεν ήτανε η ανακάλυψη τους, όχι, αλλά... αυτό που νόμισα ότι ήταν ένα "νεκρό" λουλούδι (γιατί το γνώρισα μέσα από το σχολείο και την στείρα γνώση) το βρήκα στην ζωή μου και μπορούσα να το κόψω, να το θαυμάσω, να το αγαπήσω;;;... Ναι, να το αγαπήσω...

Και πράγματι, από τότε το αγάπησα πάρα πολύ.  Ήταν για μένα  μία έμπρακτη γνώση, πια, και από τότε δεν το ξέχασα.   Ίσα ίσα που όποτε έβρισκα κυκλάμινα στην φύση, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.  Ευτυχισμένες στιγμές.

Τέλος... ήρθε το σήμερα.  Το κυκλάμινο του Βουνού, πήρε "σάρκα και οστά".  Το "γνώρισα" μέσα από το Ίντερνετ και όχι μόνον το αγάπησα, αλλά... έγινε και κάτι άλλο...

Το κυκλάμινο... του βουνού... 

Με αγάπησε κι αυτό!! 
"Και βέβαια σε αγαπάω", μου είπε... 
Ναι!!! Δεν είναι εκπληκτικό;  Σαν να έγινε ένα θαύμα.

Κι εγώ, τώρα πια, εδώ, μπορώ να του απαντήσω.  Σήμερα που γιορτάζει κιόλας...   

"Κι εγώ σε αγαπάω, κυκλάμινο του βουνού...  Και σε ευχαριστώ που με έμαθες και πάλι να αγαπάω, μετά από τόσα  χρόνια..."

Μμμμμ... Δυστυχώς, τόσα χρόνια...

Σε αγαπάω... κι εγώ!!! 

Κι έτσι τέλειωσε η ιστορία του κυκλάμινου στην ζωή μου.  Δηλαδή, δεν τέλειωσε, γιατί η αγάπη μένει για πάντα.  Και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Κι έτσι... αυτήν την φορά... δεν ήμουν εγώ κι ο κόσμος μου...

Με άλλαξε το κυκλάμινο.... Το κυκλάμινο του βουνού...

Το ευχαριστώ... <3

Lamprini T. olmi


Υ.Γ. Σε αυτό χρωστώ και το "Τόλμη"... ναι...
 

8. Oι αφέλειες...

"Σου πηγαίνουν οι αφέλες"... έγραψε μία φίλη πρόσφατα,
και μετά σκέφτηκα...


Όταν ήμουνα μικρή είχα κοτσίδες.  Η μητέρα μου μου τις έπλεκε και εγώ καθόμουν ήσυχα μέχρι να τελειώσει το έργο της.  

 

Η μαμά μου έπλεκε τις κοτσίδες

363 μέρες στον χρόνο είχα κοτσίδες και μόνον κανα δυο είχα "κάτω" τα μαλλιά μου... Αποτέλεσμα, εγώ κι οι κοτσίδες ήμασταν ένα,  οι κοτσίδες κι εγώ  ήμασταν ένα.  Έτρεχα σαν παιδί που ήμουνα, κι οι κοτσίδες ανέμιζαν πέρα δώθε, κάτι σαν την Πίπη την Φακιδομύτη... χωρίς στήριγμα, όμως, στις κοτσίδες, για να στέκονται στην ευθεία!!! 

 

Kάτι σαν την Πίπη την Φακιδομύτη... 

Έτσι, το να έχω κοτσίδες ήταν, για μένα, πολύ φυσιολογικό.  Κι όταν μου έλεγαν: "Μα όλο κοτσίδες  κάνεις τα μαλλιά σου!!!", δεν έδινα σημασία.  Είπαμε, εγώ κι ο κόσμος μου!!! 

Τις κοτσίδες μου, βεβαίως, τις συνοδεύανε αφέλειες. Κλασσικά. 

 

Ωφέλειες... ή αφέλειες... 

Το κακό, όμως,  ήτανε ότι η μητέρα μου δεν μου έκοβε πάντα ίσια τις αφέλειες, οπότε κάποια στιγμή απεφάσισα  να πάρω την κομμωτική τέχνη στα χέρια μου, και να τις κόβω μόνη μου.  Είχα την βεβαιότητα ότι θα ήταν πιο ευθείες οι αφέλειες.  Και πράγματι έτσι ήτανε, γιατί να μην το παινευτώ;  Ώσπου κάποια μέρα, ήρθε η καταστροφή.  Είναι γεγονός ότι η πολλή αυτοπεποίθηση μου έκανε κακό!  

 

Πήρα την κομμωτική τέχνη στα χέρια μου

Εκείνη την  μέρα, λοιπόν, καθόμουν μπροστά στον καθρέπτη και έκοβα τις ωφέλειες μου.  Όπως κάθε φορά που μεγαλώνανε, πήρα το ψαλίδι και τις έκοβα, με θάρρος, είχα μάθει πια. Όμως... 

 

Κόβεις με το ψαλίδι...

Τις κόβω την  μια φορά... δεν μου φαινόντουσαν ευθείες... Τις κόβω την  δεύτερη, καθόλου καλά.  Τις κόβω και την τρίτη, κάπου έχαναν.  Δοκίμασα να διορθώσω την κατάσταση και μια τέταρτη φορά και πάλι πολύ στραβές ήτανε. Τι να κάνω;

Για να μην τα πολυλογώ, έφθασαν οι αφέλειες να είναι μια μικρή τουφίτσα στο μέτωπό μου!!! Χαχαχαχα!!!   Απερίγραπτο αυτό που αισθάνθηκα.  Τώρα γελάω, βεβαίως, τότε όμως...  Α, τότε!!! Τι δράμα ήτανε αυτό, που πέρασα!!! Πώς θα κυκλοφορήσω με αυτήν την μικρή τουφίτσα στην κορυφή του μετώπου μου;  Να άνοιγε η γη να με καταπινε!!! 

Αλλά, και τι να κάνω;  Έπρεπε να βγω έξω, στον κόσμο, να πάω σχολείο, να πάω στα Αγγλικά μου.  Το τι πέρασα μέχρι να μεγαλώσουν οι ωφέλειές μου, δεν μπορώ να το περιγράψω.  Με είχε φάει η ντροπή.  Πώς περπατούσα με αυτό το μαλλί, μόνον εγώ το ξέρω. 

Και πέρασε ο καιρός, και μεγάλωσε το μαλλι.  Ευτυχώς, αυτό το λάθος δεν ήταν μοιραίο.  Διορθώθηκε με την πάροδο του χρόνου. 

 

Ωφέλειες

 Την αμέσως επόμενη φορά που έκοψα τις ωφέλειες μου, ήμουνα τόσο προσεκτική, λες και είχα μπροστά μου, στον καθρέπτη, έναν θησαυρό που δεν έπρεπε να χαλάσω με τίποτε.  Και ευτυχώς, δεν χάλασα.  Ευτυχώς.  Ποτέ πια δεν είχα στραβές ωφέλειες, αλλά και ούτε τουφίτσα στο μαλλί!... Χαχα... Όλα ήτανε φυσιολογικά.
   

Φυσιολογικά...

Και μεγάλωσα.  Και τις έκοψα τέλειως.  

 

Tέλος οι αφέλειες

Και τις κοτσίδες, και τις αφέλειες... Οριστικά... Είχανε κερδίσει οι άλλοι, τελικά... 

Αυτά έχει η ζωή.... 


Lamprini Tolmi...

7. Οι απόκρηες με την τσιγγάνικη στολή

Το σχολείο μου είναι από τα καλύτερα στην πόλη μου.  Όταν πρωτοπήγα εκεί, ήταν σχεδόν καινούργιο, με πολλές αυλές και αίθουσα τελετών (αλλά όχι και μνημοσύνων!! )... 

Το σχολείο μου

Είναι αλήθεια ότι όταν ήμουν στις μικρές τάξεις έπρεπε να διασχίζω αρκετά μέτρα για να φθάσω. Συνήθως έκανα αυτήν την απόσταση είκοσι λεπτά και με την βαρειά μου τσάντα, αυτό δεν ήτανε καθόλου περίεργο, και στον γυρισμό άλλα τόσα.  Η απόσταση ήταν σχεδόν ευθεία και μόνον στο τέλος είχε μια μικρή ανηφόρα, λίγο πριν φθάσω στα σκαλιά του σχολείου μου.

Εκείνες τις απόκρηες, λοιπόν, αυτή η απόσταση μου φάνηκε τεράστια... 

Αποκρηάτικο πάρτυ του ... ου Δημοτικού Σχολείου

Γενικώς, ήμουν παιδί με θάρρος και πολύ θράσος, αλλά εκείνο το πρωινό φορούσα μία στολή,  που σαν κι αυτή δεν υπήρχε άλλη πουθενά, και ντρεπόμουνα  τόσο.  Ήταν η στολή της τσιγγάνας, που την είχε φτιάξει η μητέρα μου με ό,τι υλικά είχαμε στο σπίτι.. 
 

 

Στολή τσιγγάνας

 Μια πρόχειρη φούστα παρδαλή και φαρδιά, ένα πουκάμισο, κι αυτό παρδαλό κι ένα μαντήλι στο κεφάλι.  Μου είχε βάψει και το πρόσωπο κι όλας, δεν φορούσα και μάσκα,

 

Όχι ακριβώς έτσι!!!

 και ήμουν μια τέλεια τσιγγάνα, μόνον που τότε, δεν το γνώριζα.  Είπαμε, εγώ κι ο κόσμος μου!!!! 

Προχωρούσα, λοιπόν,  με σκυμμένο το κεφάλι από την ντροπή.  Τι  θα πουν όταν με δουν οι συμμαθήτριές μου και οι φίλοι μου;;... Πω πω!! ...  Χάλια!! 

Καθώς πλησίαζα στο σχολείο και στην ανηφόρα, η αγωνία μου είχε κορυφωθεί.  Από την μία, επιτέλους, έφθανα στον προορισμό μου, αλλά, από την άλλη τι θα γινότανε στο σχολείο;... 

Ώσπου έφτασα στην αρχή της ανηφόρας.  Εκεί υπήρχε ένα μαγαζί που πουλούσε κάδρα και από πάνω από το μαγαζί ήτανε το σπίτι του καταστηματάρχη.  

Πωλούνται κάδρα...

Για να μην τα πολυλογώ,  η κυρία του μαγαζιού, ήτανε στο μπαλκόνι της και κοιτούσε προς τα κάτω, και με είδε.  Εγώ δεν την είδα.  Είπαμε, το κεφάλι μου το είχα σκυμμένο.  Και τότε απ' τον "ουρανό" ακούστηκε μια φωνή.  Έτσι φαντάστηκα, γιατί δεν την περίμενα αυτήν την φωνή, εν τούτοις, ήτανε από την κυρία, που στεκότανε στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου:  

Το μπαλκόνι του 1ου ορόφου

-Καλέ, τι όμορφη που είσαι;   Έλα, μην ντρέπεσαι, είσαι πολύ ωραία.  Πήγαινε στο σχολείο!!!

Και μ΄ αυτήν την "ουράνια" φωνή, εγώ πήρα θάρρος.  Σήκωσα τα μάτια μου και  κοίταξα κατακόκκινη την κυρία που επέμενε να προχωρήσω και... προχώρησα.  Είναι γεγονός ότι ήθελα να γυρίσω πίσω, στο σπίτι μου!!!

 Τελικά, εκείνες οι απόκρηες είχαν πολλή επιτυχία. 

 

Γαϊτανάκι

 Ήμουν όμορφη...και η στολή που έφτιαξε η μαννούλα μου, ακόμα ομορφότερη.... 

Ήμουνα τυχερή, αν και στον κόσμο μου!!!


 Lamprini Tolmi...