Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

7. Οι απόκρηες με την τσιγγάνικη στολή


Το σχολείο μου είναι από τα καλύτερα στην πόλη μου.  Όταν πρωτοπήγα εκεί, ήταν σχεδόν καινούργιο, με πολλές αυλές και αίθουσα τελετών (αλλά όχι και μνημοσύνων!! )... 

Το σχολείο μου

Είναι αλήθεια ότι όταν ήμουν στις μικρές τάξεις έπρεπε να διασχίζω αρκετά μέτρα για να φθάσω. Συνήθως έκανα αυτήν την απόσταση είκοσι λεπτά και με την βαρειά μου τσάντα, αυτό δεν ήτανε καθόλου περίεργο, και στον γυρισμό άλλα τόσα.  Η απόσταση ήταν σχεδόν ευθεία και μόνον στο τέλος είχε μια μικρή ανηφόρα, λίγο πριν φθάσω στα σκαλιά του σχολείου μου.

Εκείνες τις απόκρηες, λοιπόν, αυτή η απόσταση μου φάνηκε τεράστια... 
Αποκρηάτικο πάρτυ του ... ου Δημοτικού Σχολείου

Γενικώς, ήμουν παιδί με θάρρος και πολύ θράσος, αλλά εκείνο το πρωινό φορούσα μία στολή,  που σαν κι αυτή δεν υπήρχε άλλη πουθενά, και ντρεπόμουνα  τόσο.  Ήταν η στολή της τσιγγάνας, που την είχε φτιάξει η μητέρα μου με ό,τι υλικά είχαμε στο σπίτι.. 
 
 
Στολή τσιγγάνας


 Μια πρόχειρη φούστα παρδαλή και φαρδιά, ένα πουκάμισο, κι αυτό παρδαλό κι ένα μαντήλι στο κεφάλι.  Μου είχε βάψει και το πρόσωπο κι όλας, δεν φορούσα και μάσκα,

 
Όχι ακριβώς έτσι!!!


 και ήμουν μια τέλεια τσιγγάνα, μόνον που τότε, δεν το γνώριζα.  Είπαμε, εγώ κι ο κόσμος μου!!!! 

Προχωρούσα, λοιπόν,  με σκυμμένο το κεφάλι από την ντροπή.  Τι  θα πουν όταν με δουν οι συμμαθήτριές μου και οι φίλοι μου;;... Πω πω!! ...  Χάλια!! 

Καθώς πλησίαζα στο σχολείο και στην ανηφόρα, η αγωνία μου είχε κορυφωθεί.  Από την μία, επιτέλους, έφθανα στον προορισμό μου, αλλά, από την άλλη τι θα γινότανε στο σχολείο;... 

Ώσπου έφτασα στην αρχή της ανηφόρας.  Εκεί υπήρχε ένα μαγαζί που πουλούσε κάδρα και από πάνω από το μαγαζί ήτανε το σπίτι του καταστηματάρχη.  

Πωλούνται κάδρα...


Για να μην τα πολυλογώ,  η κυρία του μαγαζιού, ήτανε στο μπαλκόνι της και κοιτούσε προς τα κάτω, και με είδε.  Εγώ δεν την είδα.  Είπαμε, το κεφάλι μου το είχα σκυμμένο.  Και τότε απ' τον "ουρανό" ακούστηκε μια φωνή.  Έτσι φαντάστηκα, γιατί δεν την περίμενα αυτήν την φωνή, εν τούτοις, ήτανε από την κυρία, που στεκότανε στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου:  

Το μπαλκόνι του 1ου ορόφου

-Καλέ, τι όμορφη που είσαι;   Έλα, μην ντρέπεσαι, είσαι πολύ ωραία.  Πήγαινε στο σχολείο!!!

Και μ΄ αυτήν την "ουράνια" φωνή, εγώ πήρα θάρρος.  Σήκωσα τα μάτια μου και  κοίταξα κατακόκκινη την κυρία που επέμενε να προχωρήσω και... προχώρησα.  Είναι γεγονός ότι ήθελα να γυρίσω πίσω, στο σπίτι μου!!!

 Τελικά, εκείνες οι απόκρηες είχαν πολλή επιτυχία. 

 
Γαϊτανάκι


 Ήμουν όμορφη...και η στολή που έφτιαξε η μαννούλα μου, ακόμα ομορφότερη.... 

Ήμουνα τυχερή, αν και στον κόσμο μου!!!


 Lamprini Tolmi...










Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...