"Σου πηγαίνουν οι αφέλες"... έγραψε μία φίλη πρόσφατα,
και μετά σκέφτηκα...
Όταν ήμουνα μικρή είχα κοτσίδες. Η μητέρα μου μου τις έπλεκε και εγώ καθόμουν ήσυχα μέχρι να τελειώσει το έργο της.
Η μαμά μου έπλεκε τις κοτσίδες
363 μέρες στον χρόνο είχα κοτσίδες και μόνον κανα δυο είχα "κάτω" τα μαλλιά μου... Αποτέλεσμα, εγώ κι οι κοτσίδες ήμασταν ένα, οι κοτσίδες κι εγώ ήμασταν ένα. Έτρεχα σαν παιδί που ήμουνα, κι οι κοτσίδες ανέμιζαν πέρα δώθε, κάτι σαν την Πίπη την Φακιδομύτη... χωρίς στήριγμα, όμως, στις κοτσίδες, για να στέκονται στην ευθεία!!!
Kάτι σαν την Πίπη την Φακιδομύτη...
Έτσι, το να έχω κοτσίδες ήταν, για μένα, πολύ φυσιολογικό. Κι όταν μου έλεγαν: "Μα όλο κοτσίδες κάνεις τα μαλλιά σου!!!", δεν έδινα σημασία. Είπαμε, εγώ κι ο κόσμος μου!!!
Τις κοτσίδες μου, βεβαίως, τις συνοδεύανε αφέλειες. Κλασσικά.
Ωφέλειες... ή αφέλειες...
Το κακό, όμως, ήτανε ότι η μητέρα μου δεν μου έκοβε πάντα ίσια τις αφέλειες, οπότε κάποια στιγμή απεφάσισα να πάρω την κομμωτική τέχνη στα χέρια μου, και να τις κόβω μόνη μου. Είχα την βεβαιότητα ότι θα ήταν πιο ευθείες οι αφέλειες. Και πράγματι έτσι ήτανε, γιατί να μην το παινευτώ; Ώσπου κάποια μέρα, ήρθε η καταστροφή. Είναι γεγονός ότι η πολλή αυτοπεποίθηση μου έκανε κακό!
Πήρα την κομμωτική τέχνη στα χέρια μου
Εκείνη την μέρα, λοιπόν, καθόμουν μπροστά στον καθρέπτη και έκοβα τις ωφέλειες μου. Όπως κάθε φορά που μεγαλώνανε, πήρα το ψαλίδι και τις έκοβα, με θάρρος, είχα μάθει πια. Όμως...
Κόβεις με το ψαλίδι...
Τις κόβω την μια φορά... δεν μου φαινόντουσαν ευθείες... Τις κόβω την δεύτερη, καθόλου καλά. Τις κόβω και την τρίτη, κάπου έχαναν. Δοκίμασα να διορθώσω την κατάσταση και μια τέταρτη φορά και πάλι πολύ στραβές ήτανε. Τι να κάνω;
Για να μην τα πολυλογώ, έφθασαν οι αφέλειες να είναι μια μικρή τουφίτσα στο μέτωπό μου!!! Χαχαχαχα!!! Απερίγραπτο αυτό που αισθάνθηκα. Τώρα γελάω, βεβαίως, τότε όμως... Α, τότε!!! Τι δράμα ήτανε αυτό, που πέρασα!!! Πώς θα κυκλοφορήσω με αυτήν την μικρή τουφίτσα στην κορυφή του μετώπου μου; Να άνοιγε η γη να με καταπινε!!!
Αλλά, και τι να κάνω; Έπρεπε να βγω έξω, στον κόσμο, να πάω σχολείο, να πάω στα Αγγλικά μου. Το τι πέρασα μέχρι να μεγαλώσουν οι ωφέλειές μου, δεν μπορώ να το περιγράψω. Με είχε φάει η ντροπή. Πώς περπατούσα με αυτό το μαλλί, μόνον εγώ το ξέρω.
Και πέρασε ο καιρός, και μεγάλωσε το μαλλι. Ευτυχώς, αυτό το λάθος δεν ήταν μοιραίο. Διορθώθηκε με την πάροδο του χρόνου.
Ωφέλειες
Την αμέσως επόμενη φορά που έκοψα τις ωφέλειες μου, ήμουνα τόσο προσεκτική, λες και είχα μπροστά μου, στον καθρέπτη, έναν θησαυρό που δεν έπρεπε να χαλάσω με τίποτε. Και ευτυχώς, δεν χάλασα. Ευτυχώς. Ποτέ πια δεν είχα στραβές ωφέλειες, αλλά και ούτε τουφίτσα στο μαλλί!... Χαχα... Όλα ήτανε φυσιολογικά.
Φυσιολογικά...
Tέλος οι αφέλειες
Και τις κοτσίδες, και τις αφέλειες... Οριστικά... Είχανε κερδίσει οι άλλοι, τελικά...
Αυτά έχει η ζωή....
Lamprini Tolmi...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου