Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014

27. Η Ευγενία... και ... στάπα;.... χωρίς το δε...


xμ... μάλιστα.... λοιπόν...

Η Ευγενία  ήταν υπηρέτρια.... τώρα... οικιακή βοηθός.  Μου αρέσει να την ονομάζω έτσι (οικιακή βοηθό), γιατί της προσδίδω κάτι παραπάνω στην εργασία της... κάτι πιο λαμπρό από τον τίτλο της υπηρέτριας.   ....

Tον παλιό εκείνον τον καιρό...

Δώδεκα ετών ήτανε, όταν ήλθε στην Αθήνα.  Το ευχάριστο ήταν, ότι δούλεψε σε καλό σπίτι και την προσέξανε.  Παντρεύτηκε  μικρή, έκανε παιδιά (δύο) και... από εκεί και πέρα δεν δούλεψε ως υπηρέτρια. 


Noικοκυρά...


Όμως, οι καιροί δεν ήταν ευνοϊκοί για τον σύζυγό της και αναγκάστηκε να γίνει οικιακή βοηθός, όπως το λέω εγώ.  Αυτό έγινε, ευτυχώς όταν τα παιδιά της ήταν μεγάλα.  Το μικρότερο ήταν στην Α' Γυμνασίου κι έτσι η μανούλα της... δεν της έλειψε.... 

Τώρα, μετά από τόσα, τόσα χρόνια τα πράγματα έχουν αλλάξει... Υπάρχει η κρίση, η Ευγενία ακόμα εργάζεται, αλλά, όχι όπως παλαιά.... Λιγότερο.  Αλλά, εργάζεται, γιατί έχει όνειρα... ακόμα... Όνειρα για τα παιδιά της....

Όνειρα...


Λαμπρινή, 8/12/2014 2:33  <3


Υ.Γ. = Υστερόγραφο:  Σχόλιο είναι αυτή η ανάρτηση στην φίλη...
Ιστορίες εδώ... αληθινές...  Είπαμε... Αυτή.... και ο κόσμος της... !!!...


 Lamprini Tolmi...





Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

26. Αυτή η μέρα... η περίεργη... αφιερωμένο στο νέο φιλικό μπλογκ, hamomilaki. Καλώς ώρισες!!!


Πόσο δύσκολη μπορεί να είναι μία μέρα
Ξεκίνησε με τις καλλίτερες προϋποθέσεις και...  εξελίχθηκε...

Η σκηνή στην τράπεζα.

 
τράπεζα

 Περίμενα στην ουρά για να πραγματοποιήσω κάτι συναλλαγές και μπήκε μέσα φίλη μου,  η Μαριάνθη.  Αφού χαιρετιστήκαμε και αφού είπαμε τα τυπικά... γυρίζει και μου το λέει, (στην ψύχρα, που λέμε): " Είμαι άρρωστη."  Εγώ τα έχασα, γιατί  δεν το ήξερα.  Το έμαθα εκείνη την στιγμή!  Μόνον που μαζύ με μένα το έμαθαν κι άλλοι... Όλοι εκείνοι που καθόντουσαν στην ουρά.

 
Στην ουρά...

 Ήθελα να της πω: "Θα σε πάρω τηλέφωνο να μου τα πεις...", αλλά δεν το είπα.  Το αποτέλεσμα: μέσα σε λίγα λεπτά μου τα είχε πει όλα: τις δυσκολίες με την εξέλιξη της αρρώστειας, τα πρόβληματα τα οικονομικά που αντιμετώπιζε, αλλά,  και τα οικογενειακά.  "Τι γίνεται", σκέφτηκα "στον κόσμο.  Εσύ κι ό κόσμος σου, κορίτσι μου, ούτε που παίρνεις είδηση τι γίνεται... "

Αφού τελείωσα με την συναλλαγή μου, πήγα να φύγω.  Όμως, δεν το έκανα.  Η Μαριάνθη, με χρειάζεται, σκέφτηκα.  Γύρισα πίσω, κι εκεί στην ουρά της τράπεζας, διαδραματίστηκε μια σκηνή ζωής,  κάτι πολύ όμορφο.


 Aγκαλιά...

Την πλησίασα, την αγκάλιασα, της ευχήθηκα καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα κι έφυγα... από κοντά της με μια γλύκα... Την γλυκα της ανθρώπινης επαφής...

Ο Θεός να την φυλάει.  Γιατί έχει και οικογένεια.  Ο Θεός να τους φυλάει τους ανθρώπους που έρχονται τόσο κοντά στον θάνατο... Δυστυχώς... τόσο κοντά... ,,,


 Lamprini Tolmi... 







Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

25. Αυτή ... η φίλη μου....


"Έχω μια φίλη, που λέτε, παιδιά..",  έλεγε το τραγούδι, και γελούσα...
"που όλο κατσούφιαζε κάθε φορά..",  ξανάλεγε..και δεν το πίστευα...

Υπάρχουν τέτοιες φίλες;... Μπορεί.


Εγώ θα σας μιλήσω για την δική μου φίλη.  Έχω, λοιπόν, μια ευαίσθητη φίλη.
Όταν βλέπει ένα τριαντάφυλλο, μπορεί να δακρύσει, γιατί θα της θυμίσει τον πόνο των αγκαθιών του...

 Τριαντάφυλλο... με αγκάθια...

Όταν βλέπει ένα σπίτι φτωχικό, μπορεί να κλάψει, γιατί θα θυμηθεί το δικό της σπίτι.  Το πατρικό της, τότε που  ήτανε παιδί, και πέρασε, εκεί, χρόνια φτωχικά, μα ευτυχισμένα...

Σπίτι φτωχικό
 Βαλτέτσι...

Όταν θα της απευθύνεις τον λόγο, θα σκύψει το κεφάλι και ντροπαλά θα σου απαντήσει, λες κι είναι ένα κοριτσάκι έξι χρονών, που ντρέπεται σαν σου μιλάει.

 Koριτσάκι ντροπαλό...

 Όταν θα σου γελάσει, νομίζεις ότι άνοιξε ο ουρανός, και βρέχει χαρά κι ευτυχία.  Γιατί έχει ένα χαμόγελο που δεν έχω ξαναδεί πουθενά αλλού.  Κι όταν στο χαρίζει, σου κάνει το καλύτερο δώρο στην γη...

 Xαμόγελο χαράς! 

Όταν σου μιλάει, νομίζεις οτι μιλάει ένας σπουδαγμένος άνθρωπος.  Με τέτοια σοφία, απευθυνεται σε σένα, που εκπλήσσεσαι, κι αυτό συμβαίνει γιατί έχει σπουδάσει την ζωή.  Κι η ζωή είναι το καλύτερο σχολείο!!...

Όταν μιλάει... 

Τέλος, όταν σε κοιτάει, νομίζεις ότι διαβάζει την ψυχή σου και σε καταλαβαίνει απόλυτα...  και αυτό την κάνει τόσο ξεχωριστή.
Κι αυτό, κι όλα τα άλλα που ανέφερα, παραπάνω.  

Αυτή η φίλη, λοιπόν, σήμερα γιορτάζει.  Θέλω να της ευχηθώ τα Χρόνια πολλά με αυτόν τον τρόπο...

 
Χρόνια πολλά!!!

 Τον τόσο προσωπικό.  Είπαμε, εγώ κι ο κόσμος μου.  Και σε αυτό το ιστολόγιο μπορώ να φέρω τον κόσμο μου, και να τον δείτε...  ... ...

Θέλω να της δείξω, έτσι, την φιλία μου... και να της πω... πόσο την αγαπώ...

 
Σε αγαπώ, φίλη μου!!... 

Και να προσθέσω, όπως της είπα τελευταίως... "στο τέλος..., φίλη μου...,  η αγάπη μένει..."...
Αυτά... 

 Η αγάπη... 

 
... πάντα κερδιζει...


Με αγάπη στην φίλη μου...

 Lamprini Tolmi...



Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2014

24. Tα όνειρά μου... αφιερωμένο στους νέους φίλους, nikos mous και me (maria)! Καλώς τους!





Να αλλάξω ανάρτηση... γιατί "πολύ" πήγε η προηγούμενη...

Είχα πολλά όνειρα, λοιπόν, μικρή.   Ένα από αυτά ήτανε να ταξειδέψω... στο εξωτερικό.  Για χρόνια το είχα αυτό το όνειρο και το πραγματοποίησα μετά τα είκοσί μου χρόνια.  Η οικογένειά μου συνήθιζε τα ταξείδια εντός Ελλάδος.  Εγώ ζήλευα το έξω... να βγω εκτός Ελλάδος.... Ώσπου έγινε...

Με την βαλίτσα στο χέρι!...

Ξεκινήσαμε για την  Πολωνία, με το πούλμαν.  Τρεις μέρες πήγαινε, τρεις έλα, τρεις μέρες Πολωνία, 

 Βαρσοβία, Ντομ Κουλτουρ

τρεις Βιέννη, 

 Βιέννη, Σέρνμπουρν, θερινά ανάκτορα

τρεις Βουδαπέστη;... 

 Βουδαπέστη, η πλατεία με τους ήρωες 
της Ουγγαρίας

Τα είπα σωστά; ... Ή μου ξέφυγαν οι μέρες;... Δεν έχει σημασία, μετά από τόσα χρονιά... Πάντως, γενικώς, ήταν υπέροχα!!!


Τα συμπεράσματα που έβγαλα ήταν πολλά, όπως και τα πράγματα που είδα.  Εδώ θα πω πολύ λίγα, ίσα ίσα για να δώσω μία γεύση από ταξείδι.

Πρώτον συμπέρασμα: Τίποτε καλύτερο από την χώρα μου.

 Ελλάς, άνωθεν!!!

Δεύτερον συμπέρασμα: Δεν ξαναφεύγω... Αρκεί αυτό που έζησα για δεκαπέντε μέρες... Και αρκεί για όλη μου την ζωή.  Είπαμε εγώ κι ο κόσμος μου... κι ο κόσμος μου είναι εδώ: Στην ΕΛΛΑΔΑ!!!
Τρίτο συμπέρασμα: Σαν τα φαγητά της Ελλάδος πουθενά.  Αυτά τα μακαρόνια με κιμά στον Πλαταμώνα, πριν φύγω... τα λαχτάρησα στην Ευρώπη...

 Mακαρόνια με κιμά
(φώτο από "Οι συνταγές της παρέας")

Και τα ξαναγεύθηκα, μόνον όταν ήρθα, και πάλι στον Πλαταμώνα!!... 

Μικρά περιστατικά, τώρα: 
 Η Ελλάδα είναι η πατρίδα μου και είναι μοναδική.  Όταν έφευγα, τότε, μετά τα σύνορα με την Γιουγκοσλαβία, σκέφτηκα: "Κι αν γίνει κάτι, και δεν μπορέσω να ξανάρθω. Αν μείνω χωρίς πατρίδα;... Αν εξαφανισθεί η Ελλάδα από τον χάρτη, πού θα πάω...;;;"  Μην σας τύχει!!... 

 Ελλάδα μου!!!

Τέλος, στην Πολωνία, η ζωή ήτανε τόσο απλή και αγνή.  Σπίτια μικρά, όμορφα και καλά! Ζώα άγρια και φοβερά. (Σε ένα υπέροχο ζωολογικό πάρκο, λίγα χιλιόμετρα από την Ρωσσία- την τότε)...

 Aγελάδα υψιπέδου 
(highland cow- από τον Ζωολογικό κήπο της Βαρσοβίας)

Οι άνθρωποι ζεστοί και όμορφοι.  Γλυκείς και απίθανοι!!...  Όσο για την περίφημη γιορτή της πυράς, που έζησα εκείνο το Αυγουστιάτικο βράδυ, στο μεγάλο δάσος... α... τέλεια! 

 H γιορτή της πυράς

Γεύτηκα για πρώτη φορά στην ζωή μου ένα υπέροχο λουκάνικο ψημένο στην πελώρια φωτιά!!... Τίποτε πιο νόστιμο!!... 

Εύχομαι το επόμενο ταξείδι, αν γίνει..., (ποτέ μην λες ποτέ)...  νάναι πιο όμορφο και πιο τέλειο!!... 

 Φύγαμε!!!...

Εύχομαι και τα δικά σας ταξείδια νάναι μοναδικά! 


Lamprini Tolmi... 


Υ.Γ. Όλες οι φώτο είναι από το γκουγκλ...




Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

23. O Χαράλαμπος... και τα εγγόνια του...


Ο Χαράλαμπος, εκείνη την ημέρα, είχε πάρει την σύζυγο του και την κόρη του για να χαρούν την μεγάλη γιορτή των Θεοφανίων, 
στην Νέα Πέραμο. 


 Νέα Πέραμος

 Είχε κι έναν γυιο, παντρεμένο, που σίγουρα θα είχε άλλο πρόγραμμα για εκείνην την ημέρα, αλλά... δεν ήτανε ακριβώς έτσι τα πράγματα. 

Ο Χαράλαμπος συνήθιζε να πηγαίνει, οικογενειακώς, στην Νέα Πέραμο.  Γενικώς, τους άρεσε πολύ ο τόπος, η θάλασσα και το όμορφο παραθαλάσσιο μαγαζί, όπου το φρέσκο ψάρι ήτανε σε πρώτη ζήτηση.  Ο Χαράλαμπος, σημειωτέον, προτιμούσε πολύ το ψάρι...

Η θάλασσα

Παρακολούθησαν, λοιπόν, την όμορφη τελετή του αγιασμού των υδάτων στην παραλία της Νέας Περάμου.  Αν και το κρύο ήτανε τσουχτερό, πολλοί γενναίοι έπεσαν στην θάλασσα για να πιάσουν τον σταυρό.   


 Κόσμος πολύς στα Θεοφάνια...

Αλλά, κι ο κόσμος ήτανε πάρα πολύς.  Στο τέλος, όλος αυτός ο κόσμος πήγαινε στα μαγαζιά της Νέας Περάμου για το καθιερωμένο ψαράκι.  

 Έτσι, έκανε κι ο Χαράλαμπος.  Το μαγαζί, που πήγε ήτανε κατάμεστο, αλλά αυτό, δεν τον ένοιαζε και πολύ.



 Το μαγαζί

  Αυτό που  ήθελε ήτανε να περάσουν όμορφα και οικογενειακά αυτήν την ημέρα. Κι αυτό θα το πετύχαινε εύκολα, γιατί το μέρος ήτανε όμορφο και γιατί θα είχανε την ευκαιρία να συζητήσουν όλοι μαζύ, κάτι που γινότανε σπάνια.

Καθηστερήσανε πολύ να σερβιριστούνε, με τόσο κόσμο ήτανε φυσικό.  Έτσι, όταν ήρθε το πολυπόθητο ψαράκι, φάγανε με πολλή όρεξη και χορτάσανε.  Κατόπιν, συζητήσανε για πολλά θέματα κι η ατμόσφαιρα έγινε τόσο όμορφη!  Κατόπιν, η σύζυγός κι η κόρη του θέλησαν να πάνε την συνηθισμένη τους βόλτα.  Κατά περίεργο τρόπο, όμως, ο ίδιος δεν ήθελε.  Έτσι, έφυγαν και τον άφησαν μόνο.  Η κόρη, καθώς απομακρυνόταν από κοντά του,  γύρισε, για λίγο, να τον δει.  Τον είδε να κάθεται τόσο ήσυχος και ήρεμος, χωρίς να γνωρίζει  τι θα γινότανε σε λίγο...  Και ούτε το έμαθε και ποτέ...

Μόνος... 
(φώτο από γκουγκλ...)

Προχώρησαν οι δυο τους προς την θάλασσα.  Λίγο παρακάτω,  είχε ένα μαγαζί που πουλούσε λουκουμάδες και σκέφτηκαν να πάνε να φάνε μερικούς.


 Λουκουμάδες λαχταριστοί...

  Η ημέρα το καλούσε.  Ένα γλυκό ήτανε ό,τι έπρεπε, μετά το γεύμα!  Καθώς έφθαναν στον μαγαζί, τους είδανε!!!   Είδανε τον Ντίνο, τον γυιό, τον παντρεμένο, του Χαράλαμπου, μαζύ με την σύζυγό του, βεβαίως. "Τι σύμπτωση", σκέφτηκε η κόρη, "ο αδελφός μου είναι εδώ!  Ευκαιρία ο μπαμπάς να δει τα εγγόνια του!!"...

Αλλά, είπαμε... αυτή κι ο κόσμο της!!... Άλλες οι βουλές της τύχης... της ζωής.   Όσο κι αν το ήθελε, αυτή η συνάντηση δεν έγινε ποτέ.  

Ο Ντίνος καθότανε, μαζύ με την γυναίκα του, στο  μαγαζί και τα παιδιά παίζανε στην παιδική χαρά, που βρισκότανε λίγο πιο κει.  

 Η παιδική χαρά...
Καθήσανε όλοι μαζύ και τα είπανε για λίγο.  Όταν ανέφερε η κόρη ότι ο πατέρας της ήτανε μαζύ τους, η ατμόσφαιρα άλλαξε κι, αμέσως, κατάλαβε.  Δεν επρόκειτο να γίνει ποτέ αυτή η συνάντηση, εγγονών και Χαράλαμπου.  Τα εμπόδια ήτανε πάρα πολλά... Το παρελθόν, κυρίως.  

Εν τούτοις, τα περάσανε πολύ ευχάριστα, όλοι μαζύ.  Ήταν σαν να ξαναγιόρταζαν την εορτή των Θεοφανίων.  Τόσο όμορφα ήτανε.  Συζήτησαν μεταξύ τους οι μεγάλοι, η κόρη πήγε κι έπαιξε με τα παιδιά στην παιδική χαρά, κατόπιν, φάγανε λουκουμάδες, και μετά σηκωθήκανε.  Ήταν η ώρα να φυγουνε, να πάνε στον πατέρα, γιατί είχε περάσει η ώρα, κι ήτανε μόνος του. Αποχαιρετιστήκανε εγκάρδια και φύγανε.


 Πλησιάζοντας...

Πλησιάζοντας προς το μέρος, όπου ο Χαράλαμπος καθότανε, κι έτσι όπως τον είδε η κόρη να είναι μόνος, σκέφτηκε...
"Η ζωή δεν είναι τόσο απλή.  Όσο κι να θες εσύ... αν ο άλλος δεν θέλει... τίποτε δεν γίνεται... "


Απλά, δεν γίνεται... 


Υ.Γ.  Όλες οι φώτο είναι από το γκουγκλ.  Στην ιστορία αναφέρεται η Νέα Πέραμος (Μεγάλο Πεύκο), Αττικής...


Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

22. Το λεωφορείο από Κέρκυρα... και το σκυλάκι...


To λεωφορείο από Κέρκυρα είχε ξεκινήσει εδώ και κάποιες ώρες... Μιλάω για ώρες  γιατί η απόσταση από Κέρκυρα ως Αθήνα είναι κάπου δέκα ώρες και μισή.  Τόσο καλά! 

Κέρκυρα - θέα από το πλοίο
(δική μου φώτο)

Τέλος πάντων.  Στο Κτελ της Κέρκυρας τον είχα προσέξει.  Έναν παράξενο κύριο, που έκανε κάτι κινήσεις περίεργες με το χέρι του.  Κρατούσε ένα πλαστικό κουτί, με χαρτόνι σκεπασμένο.  Το χαρτόνι είχε τρύπες από πάνω και υποπτεύτηκα ότι το χρησιμοποιούσε για να μεταφέρει  κάποιο ζωντανό.  Γατί ή σκυλί ίσως.  Καθόμασταν στις αντικρυνές θέσεις και είχε το κουτί στα πόδια του.

Καθώς περνούσε η ώρα, πρόσεξα ότι αυτός ο κύριος δεν μιλούσε.  Ήταν κωφάλαλος.  Μαζύ με τον κύριο δίπλα του συνενοούνταν με νοήματα.  Μετά, πρόσεξα ότι το κουτί περιείχε ένα σκυλάκι.  Το είχε βγάλει κάποια στιγμή ο παράξενος κύριος να πάρει αέρα, και φαινότανε λίγο το κεφάλι του.  "Λαμπραντόρ" είπε μία κυρία στην μπροστινή θέση κι εγώ δεν είχα αντίρρηση. Από σκυλιά... δεν έχω ιδέα... 

 Η θέα έξω από το παράθυρο, καθώς κατευθυνόμασταν προς το Ρίο, ήταν πανέμορφη.  Είχα την ευκαιρία να πάρω ένα σωρό φωτογραφίες από αυτά που περνούσαν από μπροστά μου καθώς το λεωφορείο προχωρούσε με ταχύτητα.  Πόλεις, χωριά, δέντρα, ζώα, λίμνες, σύννεφα κι η θάλασσα, βεβαίως.  Κυρίως σύννεφα ήταν το θέμα μου.


 Κυνηγώντας τα σύννεφα... 
ή το σκυλάκι... (το σχήμα του σύννεφου!!!!)... Τυχαίο;... 
(δική μου φώτο...)...

Τα κυνήγησα και με μαγέψανε. Πέρασε, λοιπόν, ήσυχα η ώρα και τότε πρόσεξα κάτι ήχους.  Στην αρχή δεν έδωσα σημασία.  Ήμουν απορροφημένη, γι' αυτό.  Κάποια στιγμή, όμως, κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.  Οι ήχοι προέρχονταν από το κουτί.  Το σκυλάκι.... έκλαιγε!

Κοίταξα προς το κουτί για να δω καλύτερα.  Το σκυλάκι δεν φαινότανε, ήταν μέσα  κλεισμένο με το χάρτινο καπάκι με τις τρύπες.  Το καημένο, έκλαιγε.  Τότε συνειδητοποίησα ότι έκλαιγε αρκετή ώρα και στενοχωρέθηκα.  "Μα, καλά", σκέφτηκα, "δεν το ακούνε;".  Και τότε κατάλαβα.

Είπαμε, εγώ κι ο κόσμος μου!!!  Μα τι να ακούσουνε!  Κι οι δύο συνταξιδιώτες μου ήταν κωφάλαλοι.  Τι να ακούσουνε;

Γύρισα, γεμάτη αγωνία, προς τον άνθρωπο με τις περίεργες κινήσεις και του έκανα νόημα που έλεγε: "Το σκυλί, κάτι τρέχει με το σκυλί!"  Αυτός κατάλαβε, ευτυχώς, με το πρώτο.  Άνοιξε το κουτί κι είδε το σκυλί.  Το καημένο!  Έβγαλε το κεφάλακι του και φαίνονταν τόσο λυπημένο, σαν να κλαίγανε τα ματάκια του.  Τι θέαμα!  Το λυπήθηκε η ψυχή μου.  Και το αφεντικό του το λυπήθηκε.  

 Το λυπημένο σκυλάκι...
(δική μου φώτο...)....

Άρχισε να το χαϊδεύει, να το χαϊδεύει... ώσπου αυτό ηρέμησε.  Ευτυχώς, ηρέμησα κι εγώ.  Βρήκε στοργή το ζωντανό και σταμάτησε το κλάμα...  Ευτυχώς.

Απευθύνθηκα πάλι προς τον παράξενο άνθρωπο και του έκανα νόημα: "Το σκυλί... έκλαιγε".  Και του έδειξα με το χέρι μου να πέφτει ένα δάκρυ από το μάγουλό μου.  Γυρίζει, τότε, αυτός και μου λέει: (χωρίς φωνή, βεβαίως, αλλά, διάβασα, καθαρότατα, τα χείλη του... )  "Δεν ακούω!" ...  Και συγκλονίστηκα... 

Και βέβαια, δεν άκουγε.  Τι περίμενα;  Κάτι το αντίθετο;;... 

Και τότε σκέφτηκα... "Αυτό είναι...το "ηθικό δίδαγμα" που λέμε, από αυτήν την ιστορία. "Όταν κάτι δεν πάει καλά με τον άνθρωπο... η φύση τυραννιέται... "

Κι αυτή ήταν μία ιστορία του λεωφορείου πήγαινε από Κέρκυρα προς Αθήνα... Μία ιστορία του δρόμου... 

 Γέφυρα Ρίου - Αντίρριου
(δική μου φώτο...)


 Lamprini Tolmi...







Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

21. 10 αγαπημένα βιβλία


10 αγαπημένα βιβλία.. με αφορμή της φίλης L.L. και της άλλης φίλης...K.Δ. από το facebook... Μπορείτε να πείτε κι εσείς τα δικά σας... !!!

1ον. "Ένα όνομα για την αιωνιότητα" του VIRGIL CHEORGIU

Kατάλαβα τι σημαίνει να έχεις όνομα...


2ον. Θεομήτωρ του Νικολάου Καβάσιλα
Εκπληκτικό βιβλίο για την Παναγία μας... 


3ον. Αδελφοί Κιπ, του Ιουλίου Βερν
Αστυνομικό με λύση του δράματος στο τέλος!!! Έξοχο!!!


4ον.  το νούμερο 31328 του Ηλία Βενέζη

Το δράμα του λαού μας... ένα κομμάτι από το δράμα... 


5ον. 1984 του Τζωρτζ Όργουελ

Πόσο τρόμαξα όταν το διάβασα;... Πάρα πολύ... 


6ον. Το αμάρτημα της Μητρός μου του Βιζυηνού
Μέσα από τις εξετάσεις είχα την ευκαιρία να το διαβάσω...  Φοβερό... 


7ον. 100 χρόνια μοναξιάς του Μάρκες
Ο Μάρκες... ένα βιβλίο για άλλους τόπους... Ένα ξεχωριστό βιβλίο...


8ον. Η καλύβα του μπαρμπα - Θωμά, της Στόου

Συνειδητοποιείς τι ζωή έκανε ο μπαρμπα-Θωμάς σε σχέση με την ζωή που ζεις... Εκπληκτικό!!! 



9ον. Η κυρά της θάλασσας, θεατρικό του Ίψεν

Η Ελευθερία της επιλογής... σε όλο της το μεγαλείο... Η συζυγική ζωή της Ελίντας.... που ενδιαφέρει όλους... 


10ον. Η ΒΙΒΛΟΣ... το βιβλίο των βιβλίων... 

Τι να πεις εδώ;... Χωρίς αυτό... δεν μπορείς να ζήσεις... 



Υπάρχουν πολλά ακόμα που με σημάδεψαν, με διασκέδασαν κ.ο.κ....  απλώς τώρα γράφω μόνον δέκα...
Εδώ ... είδατε, λοιπόν,... αυτήν και τον Κόσμο της!!..


Lamprini Tolmi... 



Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

20. Η Κως... και η μοναξιά μου... αφιερωμένο στην νέα φίλη, irini s! Καλώς την!


Στην Κω έμεινα 2 χρόνια.  Ήταν τα χρόνια που "ανδρώθηκα" όπως τα περιγράφω .  Ήταν τα χρόνια της μοναξιάς μου.

Κως... 

Στην αρχή είχα τον πατέρα.  Είχε κατέβει μαζύ μου  ο πατέρας μου κι έζησα τους 2 μήνες της προσαρμογής μου  με άνεση.
Όμως...

Θυμάμαι το βράδυ που μπήκε στο πλοίο και γύρισε πίσω. Αισθήματα πρωτόγνωρα με κατέκλυσαν...
Εννοιωθα όλο το νησί πίσω μου να με πλακώνει!! "Πού με αφήνεις??"  φώναζα μέσα μου. "Πού πας??"  Αλλά δεν απαντούσε και το πλοίο ξεμάκραινε... Όλο και ξεμάκραινε...  Εγώ, όμως, έπρεπε να ζήσω.  Και θα ζούσα για 2 ολόκληρα χρόνια στο πανέμορφο νησί... μόνη.  Κατάμονη.

Κως...

Είχα την ελπίδα ότι θα επικοινωνούσα με τις φίλες μου τηλεφωνικώς... ονειρευόμουν στα σίγουρα. Είπαμε... εγώ κι ο κόσμος μου...

Εκείνη την εποχή είχα πολλές φίλες, όπως και τώρα. Είχα και 2 κολλητές.  Την Πετρούλα και την Έφη.
 Κι οι δυο ήταν κολλητές μου.. άλλα τότε "ξεκολλήσαμε"... Τότε κατάλαβα ΠΟΣΟ ΜΟΝΗ ΗΜΟΥΝ... κι επέζησα αυτής της μοναξιάς κι ανδρώθηκα...


 Μόνη... Κατάμονη...

Είχαν σίγουρα τις δικαιολογίες τους. Εγώ δεν τις θυμάμαι.. Ίσως ήταν για την  μια η κατάσταση της  η οικογενειακή.  Μόλις είχε παντρευτεί.  Σίγουρα θα ήταν μια περίοδος προσαρμογής και γι αυτήν.  Η άλλη  το ίδιο...ήταν κι αυτή δικαιολογημένη, σίγουρα.

Η Έφη μου έγραφε γράμματα.  Γράμματα όμορφα, ενθαρρυντικά.  Αυτός ήταν ο τρόπος της δικής της επικοινωνίας.  Ήταν, όμως, γράμματα που δεν μου αρκούσαν..  Είπαμε...εγώ κι ο κόσμος μου...


Έτσι κατάλαβα ότι ΔΕΝ ΕΙΧΑ φίλες.  Γιατί μην νομίζετε...κι οι υπόλοιπες φίλες μου, ούτε που με θυμήθηκαν . Μόνον όταν ανέβαινα στην Αθήνα, μόνον τότε με θυμόντουσαν "καλέ, τι κάνεις εσύ?"     "Μια χαρά... μεγαλώνω. "... και δεν καταλαβαίνανε...


 Φιλία... 

Εγώ όμως κατάλαβα τι σημαίνει μοναξιά.  Τι σημαίνει να βλέπεις τους τέσσερις τοίχους στο "σπίτι" σου από το μεσημέρι ως την άλλη μέρα το πρωί και τίποτε άλλο

 Έπρεπε να  ζήσω όμως κι έζησα.  Έμαθα να κάνω τις ώρες να περνούν αργά. Να μακραίνω τον χρόνο.  Να ζω αργά τις στιγμές της μέρας και της νύχτας... Να ζω μόνη. . Κι αυτό με βοήθησε πολύ.  Γιατί έχω μείνει μόνη...
 
Κατάμονη...


Lamprini Tolmi... 

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...