Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

14. H Ρένα... Η Ρένα μου... αφιερωμένο στην νέα μπλογκοφίλη: rena. Καλώς την!!


Η Ρένα μου... Η Ρένα μου.... Την είδα τις προάλλες. Μετά από είκοσι; Εικοσιπέντε;... (Ποιος ξέρει; Ποιος θυμάται;) χρόνια!!!... Και τι χαρά!!!!  Η καρδιά μου χτύπησε τόσο δυνατά! 

 Η Ρένα... η Ρένα μου... !!! Η καλή μου φίλη!!  Η φίλη της γειτονιάς μου!!  Η φίλη μου. Η αγάπη μου!!...

Ερχόμουν με το αυτοκίνητο από δουλειά.  Έφθασα στην γειτονιά μου και κοιτούσα πού να το παρκάρω.  Τότε την είδα!!!   Έβγαινε από το πατρικό της σπίτι, φορώντας ένα μπουφάν και κρατώντας ένα κράνος.   Είχε τα μαλλιά της ξανθά, σγουρά και πλούσια, και μακρυά.  

 H Ρένα μου...

Δεν την γνώρισα.  Πού να την γνωρίσω μετά από τόσα χρόνια!  Σκέφτηκα, όμως: "Έχε γούστο!"  Πλησίασε στην μηχανή της που την είχε παρκάρει απέναντι από το σπίτι μου.   Έπρεπε να δράσω γρήγορα, πριν μου φύγει.

 
Είχε παρκάρει την μηχανή...


Ανοίγω το παράθυρο του αυτοκινήτου και την ρωτάω με επιφύλαξη: "Είσαι η Ρένα;" "Ναι," μου λέει. "Είμαι η Λαμπρινή!!!" της λέω.

Για πότε βγήκα έξω, για πότε την αγκάλιασα, για πότε την φίλησα!!!  "Τι κάνεις;" την ρώτησα γεμάτη ενθουσιασμό.  "Δεν σε γνώρισα"  "Πού να με γνωρίσεις," μου είπε.  "Μεγάλωσα"  "Κι εγώ μεγάλωσα" της είπα.  "Τα παιδιά καλά;" την ρώτησα.  "Όλα καλά", μου είπε.  "Εσύ;  Οι δικοί σου;  Ο Νίκος;"...

Και της απάντησα...   

Η καρδιά μου πήγε να σπάσει... Τι συγκίνηση, τι αναμνήσεις ξεπήδησαν από μέσα μου!  Μέσα σε δευτερόλεπτα όλη η κοινή ζωή μας, ως φίλες που ήμασταν στα παιδικά μας χρόνια, ήτανε εκεί...  Αλλά... εγώ στον κόσμο μου!!!  Κι η ζωή είναι σκληρή... και δεν είχαμε τον χρόνο που θα θέλαμε...  Δεν πρόλαβα να χαρώ τις στιγμές μας... 

Ένα αυτοκίνητο ήρθε πίσω από το δικό μου και μας έκοψε την κουβέντα.  (Αλήθεια, θα μπορούσαμε να μιλούσαμε ώρες!!... ) Του κλείναμε τον δρόμο.  Έπρεπε να πάρω το αυτοκίνητό μου για να φύγει.... Οι στιγμές μας τελειώνανε... Έπρεπε να δράσω γρήγορα...

Της έπιασα, απαλά, με τα δυο μου χέρια το πρόσωπο, και της είπα με όλη μου την χαρά, μετά από τόσο καιρό που είχα να την δω,  και με όλη μου την αγάπη! "ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!" ... 

Οι στιγμές μας... τελειώσανε!

Δεν προλάβαινα να πω τίποτε άλλο...  Μπήκα στο αυτοκίνητο και έφυγα.  Πήγα να το παρκάρω.


 
Πήγα να το παρκάρω...

Η Ρένα, πήγε στην μηχανή της κι έφυγε κι αυτή, και χαθήκαμε, για άλλη μια φορά!

Μετά από τόσα χρόνια λίγα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά να κάνουν να φουντώσουν οι αναμνήσεις.... 

Η Ρένα, η φίλη μου...

Μετά από πόσο καιρό !!!  Άραγε θα την ξαναδώ;...  Ποιος ξέρει;...


Lamprini Tolmi... 

 Y.Γ. Οι φώτο είναι από το Ίντερνετ...


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...