22. Το λεωφορείο από Κέρκυρα... και το σκυλάκι...

To λεωφορείο από Κέρκυρα είχε ξεκινήσει εδώ και κάποιες ώρες... Μιλάω για ώρες  γιατί η απόσταση από Κέρκυρα ως Αθήνα είναι κάπου δέκα ώρες και μισή.  Τόσο καλά! 

Κέρκυρα - θέα από το πλοίο

(δική μου φώτο)

Τέλος πάντων.  Στο Κτελ της Κέρκυρας τον είχα προσέξει.  Έναν παράξενο κύριο, που έκανε κάτι κινήσεις περίεργες με το χέρι του.  Κρατούσε ένα πλαστικό κουτί, με χαρτόνι σκεπασμένο.  Το χαρτόνι είχε τρύπες από πάνω και υποπτεύτηκα ότι το χρησιμοποιούσε για να μεταφέρει  κάποιο ζωντανό.  Γατί ή σκυλί ίσως.  Καθόμασταν στις αντικρυνές θέσεις και είχε το κουτί στα πόδια του.

Καθώς περνούσε η ώρα, πρόσεξα ότι αυτός ο κύριος δεν μιλούσε.  Ήταν κωφάλαλος.  Μαζύ με τον κύριο δίπλα του συνενοούνταν με νοήματα.  Μετά, πρόσεξα ότι το κουτί περιείχε ένα σκυλάκι.  Το είχε βγάλει κάποια στιγμή ο παράξενος κύριος να πάρει αέρα, και φαινότανε λίγο το κεφάλι του.  "Λαμπραντόρ" είπε μία κυρία στην μπροστινή θέση κι εγώ δεν είχα αντίρρηση. Από σκυλιά... δεν έχω ιδέα... 

 Η θέα έξω από το παράθυρο, καθώς κατευθυνόμασταν προς το Ρίο, ήταν πανέμορφη.  Είχα την ευκαιρία να πάρω ένα σωρό φωτογραφίες από αυτά που περνούσαν από μπροστά μου καθώς το λεωφορείο προχωρούσε με ταχύτητα.  Πόλεις, χωριά, δέντρα, ζώα, λίμνες, σύννεφα κι η θάλασσα, βεβαίως.  Κυρίως σύννεφα ήταν το θέμα μου.

 Κυνηγώντας τα σύννεφα... 

ή το σκυλάκι... (το σχήμα του σύννεφου!!!!)... Τυχαίο;... 

(δική μου φώτο...)...

Τα κυνήγησα και με μαγέψανε. Πέρασε, λοιπόν, ήσυχα η ώρα και τότε πρόσεξα κάτι ήχους.  Στην αρχή δεν έδωσα σημασία.  Ήμουν απορροφημένη, γι' αυτό.  Κάποια στιγμή, όμως, κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.  Οι ήχοι προέρχονταν από το κουτί.  Το σκυλάκι.... έκλαιγε!

Κοίταξα προς το κουτί για να δω καλύτερα.  Το σκυλάκι δεν φαινότανε, ήταν μέσα  κλεισμένο με το χάρτινο καπάκι με τις τρύπες.  Το καημένο, έκλαιγε.  Τότε συνειδητοποίησα ότι έκλαιγε αρκετή ώρα και στενοχωρέθηκα.  "Μα, καλά", σκέφτηκα, "δεν το ακούνε;".  Και τότε κατάλαβα.

Είπαμε, εγώ κι ο κόσμος μου!!!  Μα τι να ακούσουνε!  Κι οι δύο συνταξιδιώτες μου ήταν κωφάλαλοι.  Τι να ακούσουνε;

Γύρισα, γεμάτη αγωνία, προς τον άνθρωπο με τις περίεργες κινήσεις και του έκανα νόημα που έλεγε: "Το σκυλί, κάτι τρέχει με το σκυλί!"  Αυτός κατάλαβε, ευτυχώς, με το πρώτο.  Άνοιξε το κουτί κι είδε το σκυλί.  Το καημένο!  Έβγαλε το κεφάλακι του και φαίνονταν τόσο λυπημένο, σαν να κλαίγανε τα ματάκια του.  Τι θέαμα!  Το λυπήθηκε η ψυχή μου.  Και το αφεντικό του το λυπήθηκε.  

 Το λυπημένο σκυλάκι...

(δική μου φώτο...)....

Άρχισε να το χαϊδεύει, να το χαϊδεύει... ώσπου αυτό ηρέμησε.  Ευτυχώς, ηρέμησα κι εγώ.  Βρήκε στοργή το ζωντανό και σταμάτησε το κλάμα...  Ευτυχώς.

Απευθύνθηκα πάλι προς τον παράξενο άνθρωπο και του έκανα νόημα: "Το σκυλί... έκλαιγε".  Και του έδειξα με το χέρι μου να πέφτει ένα δάκρυ από το μάγουλό μου.  Γυρίζει, τότε, αυτός και μου λέει: (χωρίς φωνή, βεβαίως, αλλά, διάβασα, καθαρότατα, τα χείλη του... )  "Δεν ακούω!" ...  Και συγκλονίστηκα... 

Και βέβαια, δεν άκουγε.  Τι περίμενα;  Κάτι το αντίθετο;;... 

Και τότε σκέφτηκα... "Αυτό είναι...το "ηθικό δίδαγμα" που λέμε, από αυτήν την ιστορία. "Όταν κάτι δεν πάει καλά με τον άνθρωπο... η φύση τυραννιέται... "

Κι αυτή ήταν μία ιστορία του λεωφορείου πήγαινε από Κέρκυρα προς Αθήνα... Μία ιστορία του δρόμου... 

 Γέφυρα Ρίου - Αντίρριου

(δική μου φώτο...)

 Lamprini Tolmi...