Ο Νίκος, πάντα, έκανε καλούς χαρταετούς. Τότε, που δεν τους παίρναμε
έτοιμους, κι έπρεπε με τέχνη να τον φτιάξεις. Ανεβαίναμε στην ταράτσα
του σπιτιού μας, τότε που είχαμε χαμηλό το σπίτι κι η πολυκατοικία
απέναντι δεν μας έκρυβε την θάλασσα, και εκεί, ο Νίκος έστηνε τα
απαραίτητα για να τον φτιάξει.
Ο χαρταετός του.. Νίκου...
Εγώ
τον κοιτούσα με θαυμασμό, τα πρώτα χρόνια, και μετά με σιγουριά, ότι
και πάλι θα τα καταφέρει να τον πετάξει! Ήταν τέλειος ο αδελφός μου, ο
Νίκος!! Ήμουν τόσο σίγουρη για την τέχνη του.
Άπλωνε
κάτω τον αετό, μέτραγε για τα ζύγια, φτιάχναμε με εφημερίδες την ουρά,
τότε που οι εφημερίδες κυκλοφορούσαν πολύ κι ήταν και πολλές..., και
ήμασταν έτοιμοι!
Κρατούσα εγώ την καλούμπα, ο Νίκος
έτρεχε στην ταράτσα και.... ωωωωωω... πετούσε ο χαρταετός.... Πάντα...
χωρίς, ούτε μία φορά, να μην πετάξει. Και να υπήρχε αυτή η φορά, έχει
σβηστεί από την μνήμη μου.
Πετούσε ο χαρταετός...
Ποιος θα ξαναφέρει πίσω αυτές τις στιγμές; Δεν ξέρω. Δεν χρειάζεται. Αρκεί που τις έζησα. Είπαμε... εγώ κι ο κόσμος μου! ....
Η Σταυρούλα άργησε να παντρευτεί. Ήμασταν πολύ καλές φίλες στο Δημοτικό Σχολείο. Κάπου στην ζωή χαθήκαμε, αλλά, πάντα, η αγάπη μένει... Μην πω κι η φιλία. Κάποια στιγμή έμαθα ότι παντρεύτηκε, και χάρηκα πάρα πολύ. Ακόμα, παραπάνω, χάρηκα όταν έμαθα ότι μετά από λίγο καιρό έκανε κι ένα παιδάκι! Το τραγούδι που μου ήρθε, αμέσως, στο νου ήταν αυτό: "'Όταν θα γεννηθεί ο γυιος σου..." θάναι μια μέρα σαν τις άλλες.
Lida & Spyros - Otan tha genithei o gios sou (Λήδα & Σπύρος - Όταν θα γεννηθεί ο γιός σου)
O γυιος σου!!
Και το τραγουδούσα, διαρκώς, γιατί έκανε τον γυιο! Και το έλεγα, διαρκώς, γιατί είχα χαρεί!!!... Τόσο πολύ!! Γιατί ενώ εκείνη η μέρα, της γέννησης του μικρού, ήταν μία συνηθισμένη ημέρα για όλους μας, για την Σταυρούλα, δεν ήταν. Ήταν μία ξεχωριστή ημέρα. Ήταν η μέρα της χαράς της. Κι ενώ όλοι οι άλλοι άνθρωποι ήτανε στις δουλειές τους, στις ασχολίες τους, στις στενοχωριες τους, ίσως, όπως, είμαστε όλοι μας σε μία μέρα συνηθισμένη, η Σταυρούλα μου, ήταν τόσο ευτυχισμένη, τόσο χαρούμενη. Το όνειρό της είχε γίνει πραγματικότητα!
Και εγώ, αυτήν την φορά δεν ειμαι στο Eγώ κι ο κόσμος μου!... Είμαι τόσο χαρούμενη. Όπως είμαι εδώ και 6 χρόνια, κάθε φορά που την σκέφτομαι.
Σταυρούλα, είμαι τόσο χαρούμενη, που γεννήθηκε ο γυιος σου, χαρά μου!!... Κι ας ήταν μία μέρα, σαν τις άλλες...
Να σου ζήσει!...
Λαμπρινή Τ. Lamprini Tolmi
Υ.Γ. Η φώτο είναι από το γκουγκλ...
Υ.Γ. 2 Τώρα
που το έψαξα για να το βάλω στην ανάρτηση, είδα ότι το έχουν
τραγουδήσει η Λύδα και ο Σπύρος. Τι ανακαλύπτει κανείς... εδώ... στο
Ίντερνετ!!!....
Όλοι έχουμε ένα χωριό. Εγώ, αν και δεν μεγάλωσα στο χωριό, αν και δεν έζησα εκεί, παρά μόνον κάποιες μέρες τα καλοκαίρια, έχω χωριό. Της μάνας μου, το χωριό. Το χωριό μου. Το δικό μου το χωριό.
Video clip (1968) "Χωριό μου, χωριουδάκι μου" (1947)
Όποτε πηγαίναμε εκεί, ζούσα σαν μία χωριατοπούλα. Υιοθετούσα το λεξιλόγιο του χωριού και χαιρόμουν. 'Πα, Κα, Τσούπρα, Τσουπί..." Τόσο καλά!!! Μετά όταν κατέβαινα στον Πειραιά, γινόμουν και πάλι το παιδί της πόλης. Τόσο απλά.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που ανέβηκα, πάνω, στον Χελμό, στο σπίτι στο βουνό, άκουσα μία φωνή:
Ο Χελμός
"Ουου... ", έλεγε, και πάλι "ούου". Αμέσως, έπιασα το νόημα, κι άρχισα να απαντάω: "Ούου... ούου... ". Ήταν σαν να μου μιλούσε το βουνό, κι εγώ, ως γνήσιο παιδί του χωριού, του απαντούσα. Έτσι γνώρισα την Σπυριδούλα, δική της ήταν η φωνή, κι έτσι ξεκίνησε μία φιλία. Μαζύ εξερευνούσαμε κάθε σπιθαμή του βουνού. Μαζύ το χαρήκαμε, και μαζύ σκαρφαλώναμε στα δέντρα του. Αλήθεια, έχετε σκαρφαλώσει σε έλατο;.. Εμείς, ναι!
Έλατα!
Το χωριό, λοιπόν.
Γαϊδουράκια...
Την σήμερον ημέρα, τα παιδιά δεν το θεωρούν έτσι. Γι' αυτά δεν υπάρχει "το χωριό μου", κι ας κατάγονται από χωριό. (Από την μεριά της μητέρας τους ή του πατέρα τους)... Είπαμε ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ...
Για μένανε, όμως, υπάρχει το χωριό μου. Γιατί εγώ έχω χωριό. Και ας είμαι παιδί της πόλης, κι ας μεγάλωσα πατώντας με γυμνά τα πόδια... στην πίσσα του δρόμου μου...
Ο δρόμος...
Το χωριό μου. Πόσες αναμνήσεις είχα από τα καλοκαίρια, που πέρασα εκεί;... Άπειρες! Γιατί ειναι παιδικές αναμνήσεις, κι όταν είσαι παιδί δεν ξεχνάς.
Τώρα όμως, που μεγάλωσα... αρκετά... το ξέχασα. Εγώ το ξέχασα. Έχω τόσα χρόνια να το δω. Πώς να έχει γίνει άραγε; Με θυμάται;
Εγώ... όχι...
Το χωριό...
Το χωριό μου. Ξεχασμένη ανάμνηση. Είναι τυχεροί... όσοι έχουνε χωριό....
Lamprini Tolmi
Υ.Γ. Μετάφραση:
Πα= πάνω
Κα=κάτω
Τσούπρα=το κορίτσι
.jpg)
