Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

33. Ο χαρταετός του ... Νίκου...


Ο Νίκος, πάντα, έκανε καλούς χαρταετούς.  Τότε, που δεν τους παίρναμε έτοιμους, κι έπρεπε με τέχνη να τον φτιάξεις.  Ανεβαίναμε στην ταράτσα του σπιτιού μας, τότε που είχαμε χαμηλό το σπίτι κι η πολυκατοικία απέναντι δεν μας έκρυβε την θάλασσα, και εκεί, ο Νίκος έστηνε τα απαραίτητα για να τον φτιάξει.

Ο χαρταετός του.. Νίκου...

Εγώ τον κοιτούσα με θαυμασμό, τα πρώτα χρόνια, και μετά με σιγουριά, ότι και πάλι θα τα καταφέρει να τον πετάξει!  Ήταν τέλειος ο αδελφός μου, ο Νίκος!!  Ήμουν τόσο σίγουρη για την τέχνη του.

Άπλωνε κάτω τον αετό, μέτραγε για τα ζύγια, φτιάχναμε με εφημερίδες την ουρά, τότε που οι εφημερίδες κυκλοφορούσαν πολύ κι ήταν και πολλές..., και ήμασταν έτοιμοι!

Κρατούσα εγώ την καλούμπα, ο Νίκος έτρεχε στην ταράτσα και.... ωωωωωω... πετούσε ο χαρταετός.... Πάντα... χωρίς, ούτε μία φορά, να μην πετάξει.  Και να υπήρχε αυτή η φορά, έχει σβηστεί από την μνήμη μου. 

Πετούσε ο χαρταετός... 

Ποιος θα ξαναφέρει πίσω αυτές τις στιγμές;  Δεν ξέρω.  Δεν χρειάζεται.  Αρκεί που τις έζησα.   Είπαμε... εγώ κι ο κόσμος μου! ....


Lamprini Tolmi

2 σχόλια:

Rena είπε...

Είσαι τυχερή που το έζησες!!!
Καλή Σαρακοστή!!!!!
ΦιλάΚια!!!!

Lamprini Tolmi είπε...

rena είμαι τυχερή ναι! Ευχαριστώ που πέρασες... καλή Σαρακοστή!! μακια!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...