38. H Πρόνοια... και τα παιδικά μου χρόνια...

Χθες πέρασα από την Πρόνοια... Τι είναι η Πρόνοια;... Είναι τα παιδικά μου χρόνια.  Χθες πέρασα από τα παιδικά μου χρόνια.

Πρόνοια

Πόσο καιρό είχα να περάσω;  Όχι πολλά.  Αλλά, κάποια στιγμή στην ζωή μου, είχα πολλά χρόνια να περάσω, κι όταν την είδα πόσο άλλαξε, δεν το πίστεψα!  Αλλάζουν τα μέρη, αλλάζουμε κι εμείς.

Πρόνοια, η είσοδος

Συνεχίζω.  Ρούφηξα, στην κυριολεξία, την κάθε εικόνα της.  Μπαίνοντας μέσα, είχα σκοπό να φωτογραφίσω καλύτερα τα σύννεφα που ήταν στον ουρανό.  Μετά σκέφτηκα να ταξειδέψω στα παιδικά μου χρόνια.  Ρούφηξα, λοιπόν, τον αέρα της που είναι μες στο πεύκο.

Τα πεύκα που έχουν μεγαλώσει πολύ! 

 Πεύκα, πολλά, την καλύπτουν, πεύκα που μεγάλωσαν κι αυτά, μετά από τόσα χρόνια, που ζω στην πόλη μου... Πεύκα που μυρίζουν και με έκαναν να σκεφτώ... ότι κάπως έτσι θα μύριζαν κι όταν ήμουν μικρή.  Μπορείτε να με καταλάβετε, άραγε;...

Πριν συνεχίσω με την περιοχή των πεύκων της, ας σας περάσω από το στάδιο.  Εδώ, έκανα τις πρώτες μου προπονήσεις.  Εδώ, σε αυτό το στάδιο των 200 περίπου μέτρων - δεν είναι Ολυμπιακών διαστάσεων... - πριν γίνει το κλειστό γυμναστήριο, πριν πάμε στην πολυτέλεια του κλειστού χώρου.  (Ναι, κάποτε έκανα προπονήσεις... και ας μην μου φαίνεται τώρα... χαχα... )...

Το στάδιο... 

Πέρασα, πρώτα, από το γήπεδο του μπάσκετ.  Βρήκα παιδιά.

Το γήπεδο του μπάσκετ...

Με χαιρέτησαν.  Έβαζαν καλάθι και με κοίταγαν αν τους κοιτάω.  Τους κοιτάω, ναι... όλους τους κοιτάω. " Έτσι θα ήμουν κι εγώ μικρή," σκέφτηκα.  Έδειχνα τα ταλέντα μου στους δασκάλους, στους μεγάλους...  Έτσι, είναι όλα τα παιδιά.  Ο Γιώργος μου έδειχνε το πως βάζει καλάθια, το ίδιο κι ο Μανώλης και τέλος το Γιώργος το πως κάνει σκέητ μαζύ με τον Βασίλη που έπαιζε ποδόσφαιρο.

Κατέβηκα, μετά, στα πεύκα μου.  Ένα ωραίο συντριβάνι έχουν κατασκευάσει στην Πρόνοιά μου.

Το συντριβάνι... όνειρο! 

Το μαγαζί μέσα στον χώρο.. Δεν υπήρχε, τότε... 

Το κυρίως κτήριο, όμως, είναι εγκαταλελειμμένο και εγώ.. θλίβομαι.  Δεν μου αρέσει η εγκατάλειψη.

Οι κούνιες, οι τραμπάλες δεν είναι, όπως την παλαιά εποχή, τοποθετημένες.  Έχουν βάλει καινούργιες σε νέες θέσεις.  Είναι, όμως, ένας απίθανος τόπος για να παίξουν τα παιδιά, όπως τότε. Τότε, που δεν είχαμε τους γονείς μας για να μας προσέχουν, τότε που δεν φοβόμασταν νάμαστε μόνοι στον χώρο αυτό!  Τότε...

Τόπος για παιδικό παιγνίδι! 

Μετά, είδα την τσουλήθρα.  Όχι, τσουλήθρα κατασκευασμένη σε κάποιο εργοστάσιο, όχι.  Τσουλήθρα με τα μάρμαρα που έχει λειανθεί από εμάς τα παιδιά που την χρησιμοποιούσαμε για να κατεβαίνουμε γρήγορα! Ήταν πολλά τα σκαλιά, βλέπετε!  Τι ωραία!

Και τέλος, το μέρος, όπου έπαιξα για πρώτη φορά αρμόνιο..  Ήταν μία συναυλία επίδειξης των μαθημάτων της μουσικής, της πρώτης χρονιάς που πηγαίναμε.  Μαθαίναμε αρμόνιο, κιθάρα  και κάναμε και χορωδία.   Ναι, ήμουν, τότε, στην Γ΄Δημοτικού κι  έκανα τότε τα πρώτα μου βήματα στην μουσική.  Και τέλος, τέλος... το πίσω μέρος της Πρόνοιας.  Εκεί παίζαμε Αμερικάνικο ποδόσφαιρο.  Δεν συχνάζαμε πολύ εκεί, αλλά, και εκεί παίζαμε...

Χθες πέρασα από την Πρόνοια...  Χθες πέρασα από τα παιδικά μου χρόνια.

Και μου άρεσε.  Δεν συγκινήθηκα.  Αισθάνθηκα.  Την ζωή μου...  Που πέρασε...

Είπαμε..... εγώ κι ο κόσμος μου! 


Lamprini Tolmi


Υ.Γ. Αμερικάνικο ποδόσφαιρο:  Δύο παίχτες στα δύο αντικρυστά τέρματα.  Ο καθένας κλωτσάει την μπάλλα για να βάλει γκολ.  Η δυσκολία είναι ότι μόνον μία φορά έχει δικαίωμα να την κλωτσήσει ο καθένας τους.

Υ.Γ. 1.  Οι φώτο είναι από το γκουγκλ... τις δικές μου θα τις κρατήσω, μαζύ με τις αναμνήσεις μου.  Θα κάνω, όμως και ένα βίντεο.  Το έχω στο νου μου.  Με την Πρόνοιά μου... !

37. Ένα σχόλιο που έγινε ιστορία...

Και θα σας την πω εδώ... Στον κόσμο μου!.... Λοιπόν....

Ο Θανάσης....

Την πρώτη φορά που πήγα σε δικαστήριο (για κάποιου γνωστού μου την υπόθεση, την κερδίσαμε! )

Δικαστήριο... 

Ήταν πολύ πιο μικρή η αίθουσα, βεβαίως... 

 είδα τον Θανάση.  Ήταν κάπου στα 38, με ψαρρά μαλλιά και πιασμένα πίσω.  Εκδικαζόταν το διαζύγιό του πριν την δική μας υπόθεση.

Η απόφαση;

Δεν είχα ξαναπάει σε δικαστήριο.  Με το που μπήκα στο δικαστικό κτήριο και κοιτούσα δεξιά κι αριστερά, άρχισα να φοβάμαι...  Πίστευα ότι θα έπιαναν κι εμένα... και θα με βάζαν φυλακή!   Τρομακτικό αίσθημα! 

Φυλακή... 

 Τέλος πάντων, δεν με πιάσαμε.  Μπήκα στην αίθουσα όπου θα εκδικαζόταν η υπόθεση του γνωστού μου ... και είδα τον Θανάση.... 

Έμεινα έκθαμβη... (δεν θα μακρηγορήσω... ίσως τα γράψω σε κάποιο μπλογκ μου... και να που τα γράφω εδώ...   )... Ο Θανάσης... χώριζε.  Ένας φίλος του ήταν μάρτυρας.

 Οι ερωτήσεις στον φίλο του, από τον δικαστή, ήσαν ως εξής:  "Το ψυγείο του Θανάση το είχε ο Θανάσης προ του γάμου;

Το ψυγείο... 

 Το (π.χ.) αυτοκίνητο του Θανάση το είχατε δει και προ του γάμου να το έχει ο Θανάσης;"   Και ένα σωρό τέτοια.  Εγώ είχα μείνει έκθαμβη όπως είπα.  Μια κοιτούσα τον δικαστή, (δεν τον θυμάμαι καθόλου, πια), μια τον φίλο του Θανάση, ο οποίος κατέθετε (ψηλός, όμορφος, με καστανό μαλλί) και μια τον Θανάση!  Και πιο πολύ αυτόν!  Είχε μείνει αποσβολωμένος και χωρίς να βγάλει κουβέντα, χωρίς να διαμαρτυρηθεί, άκουγε όλα όσα είπα και ακόμα παραπάνω.... 

Ο Θανάσης.... 
Έχουν περάσει χρόνια.  Ακόμα τα θυμάμαι... και τέλος... (δεν έχω κάτι πιο σημαντικό να προσθέσω...) να πω...Έτσι... με συνοπτικές διαδικασίες, την δική μου απόφαση... 

"ΔΩΣΤΑ ΟΛΑ ΘΑΝΑΣΗ!!!.. .Δεν είναι δυνατόν να περνάς αυτό το μαρτύριο... για ένα διαζύγιο!"

Αυτοκίνητο... 

Αυτό θα έλεγα στον Θανάση... και σε κάθε... Θανάση!

Και κάτι γενικό, για να προστεθεί στο "αυτή και ο κόσμος της!!! "... 
Ο Θεός να φυλάει από αυτές τις καταστάσεις.... τι να πεις;...


Lamprini Tolmi

Υ.Γ. Το σχόλιο το έκανα σε φιλικό μου μπλογκ... Τα μπλε γράμματα... είναι η σημερινές προσθήκες που έκανα, για να βγει μία μεγάλη ιστορία....

36. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος;...

Όσο η απόσταση από το Π. ως το Θησείο!

Θησείο...

Ήξερα ότι βρισκότανε στην Γ.

 Χωριό στην Γ. 

 Μακρυά πολύ και δεν υπήρχε πιθανότητα να την δω.  Ούτε και κάποια ιδιαίτερη περίσταση... ή ανάγκη τέλος πάντων.  Είχαν χωρίσει οι δρόμοι μας, και δεν υπήρχε, άμεσα, τρόπος να ενωθούν.  Αλλά, δεν κανονίζουμε τίποτε εμείς.

Διαφορετικοί οι δρόμοι μας...

Σήμερα, το βραδάκι, θα πήγαινα Θησείο.  Με μία ωραία παρέα θα ήμουν, κι  είχαμε κανονίσει να βρεθούμε μαζύ.  Κι ήταν υπέροχα.  Η βραδυά κύλισε με καλό φαΐ, κρασάκι και εννοείται καλή παρέα.  Ήμασταν στον πρώτον όροφο μίας θαυμάσιας καφετέριας στο Θησείο με φόντο την Ακρόπολη.

Θησείο με θέα την Ακρόπολη...

Έπαιρνα φωτογραφίες, ένα σωρό, αλλά, από το κινητό, δεν ήταν πολύ καλές, και η Ακρόπολη, ο Λυκαβηττός... και οι φίλες... δεν φαινόντουσαν καλά.   Στενοχωρέθηκα λίγο, αλλά συνέχιζα, δεν πειράζει, ό,τι βγει!  

Πέρασε ώρα.  Έπρεπε να πάω λίγο πάνω, στον δεύτερον όροφο, λίγο πριν φύγω.  Το είπα στην παρέα μου κι ανέβηκα.  Κι εκεί την είδα. Στιγμιαία.  Χαμογέλασε η μία στην άλλη και αυτή πήγε κι έκατσε στο τραπέζι της, όπου ήταν με μία φίλη της.  Εγώ... έμεινα.  Στην κυριολεξία.  Θα πρέπει να έμεινα στήλη άλατος, περίπου για ένα με δύο λεπτά, κι αναρωτιόμουν:  "Αυτή είναι;... Αποκλείεται! Δεν είναι αυτή;... Ποια είναι;... ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ!!!! Αφού βρίσκεται στην Γ.  και δεν γνωρίζω ότι ήρθε... Από κάπου θα το ήξερα!!!! "

Aποκλείται!!!! 

Δεν γίνεται!! 

Μετά από τα ένα - δύο λεπτά, αποφασίζω να την ρωτήσω. Θα της έλεγα, απλά : "Είσαι η Λ.;"  Και ας ντρεπόμουν λίγο.  Άλλωστε, μοιάζουν οι άνθρωποι, αρκετές φορές μεταξύ τους.  Δεν είχα τίποτε να χάσω.  Και καλά έκανα που πήγα και την ρώτησα!  Τι καλά που έκανα!!!!

Εσύ εισαι;;;

Πάω και της το λέω.  Και ήτανε.  Άστραψε ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπό της και είπε ναι!!!! Δεν ήμαστε καλά!!!! Δεν ήμαστε καλά!!!! Τι χαρά που πήρα!!!! Δεν είναι δυνατόν!!!

 Άρχισαν οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις!!!

-Πώς βρέθηκες εδώ; την ρώτησα.
-Ήρθα για λίγο.
 Κι ένα σωρό άλλες ερωτήσεις.  Της είπα  πώς είχα αμφιβολίες, αν ήταν αυτή, αλλά κι η ίδια, μου είπε, ότι κι αυτή είχε αμφιβολίες... Και όμως!   Εμείς ήμασταν!!!!!

Και δεν είναι δυνατόν.  Να μην πιστεύω, το ότι την συνάντησα!   Την αγκάλιασα, την  ξαναγκάλιασα, τα είπαμε πολύ λίγο, γιατί κι αυτή θα έφευγε σε λίγο, αλλά κι εγώ είχα αφήσει την παρέα μου, κάτω, στον πρώτον όροφο, μόνη της...

Και έμεινα!!! (Τα έχασα δηλαδή! )  Απλώς έμεινα!!!!

Πόσο μικρός είναι ο κόσμος!!!!!

Αυτός ο κόσμος ο μικρός, Ο ΜΕΓΑΣ! 

Οδυσσέας Ελύτης

Όσο η απόσταση από την πόλη μου ως το Θησείο!!!!

Είπαμε... Εγώ...και ο μικρός μου κόσμος!!!! ....

Lamprini Tolmi


Υ.Γ. Κατενθουσιασμένη!!! Τα έγραψα... για να τα θυμάμαι!!!