Ωραίο τέλος....
Σταχτοπούτα...
Ωραίο το τέλος!
Κάποτε άκουγα παραμύθια, ξέρετε, εκείνη την εποχή της αθωότητας, όταν ήμασταν μικρά που δεν πικραινόμασταν. Ακούγαμε για κοκκινοσκουφίτσες
Κοκκινοσκουφίτσα...
που τις έτρωγαν οι λύκοι, κι ο ξυλοκόπος τις έβγαζε ζωντανές απ' την κοιλιά του ζωντανού, μαζύ με την γιαγιά τους, και δεν βλέπαμε την φρίκη, και το απίθανο της κατάστασης!!!
Γιαγιά; Γιατι έχεις μεγάλα δόντια;
Απλώς, τις έτρωγε ο λύκος.
Μεγαλώνοντας, όταν ευαισθητοποιήθηκα λιγάκι, γιατί είπαμε, ήμουν εγώ κι ο κόσμος μου... Πολύ, πολύ σκληρό παιδί... Όταν μεγάλωσα, λοιπόν, κι άκουγα ιστορίες με κακό τέλος, τις άλλαζα. Το τέλος τους, το άλλαζα.
Καλό τέλος!!!
Έλεγα, από μέσα μου: "Ιστορία είναι, δεν είναι κάτι αληθινό, ας αλλάξω το τέλος,
Ο Μικρός Πρίγκηπας... με ωραίο τέλος!!
Γιατί όχι;...
ποιος με ενοχλεί; Ποιον θα ενοχλήσω; Ας το κάνω, όπως θέλω."
Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι...
Κι έτσι... όλες οι ιστορίες για μένα, είχαν καλό τέλος.
Κι ήμουν ευτυχισμένη!!!
Ναι, και ζήσαν' αυτοί καλά... και εμείς;... καλύτερα!! Πάντα!!!!
Lamprini T.
Υ.Γ. Τώρα, δεν μπορώ να αλλάξω τα τέλη της ζωής μου...
Χωρίς... αλλαγή, πλέον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου