Πέμπτη 28 Απριλίου 2016

43. Μία μέρα σαν τις άλλες...


Μία μέρα σαν τις άλλες...  Μία μέρα, σαν τις 47, που έχουν περάσει.  Μία μέρα, σαν κι αυτήν την Μεγάλη Πέμπτη.  Θυμάσαι; Τι;

Μεγάλη Πέμπτη

Ήσουν μικρή, και πήγαινες στον παππού να πάρεις την ευχή του.  Ντυμένη με τα Πασχαλιάτικά σου, τα όμορφα σανδάλια σου, την όμορφη φουστίτσα σου, και τα όμορφα μαλλιά του, λυμένα, γιατί ήταν ημέρα γιορτής.

Ντυμένη με τα Πασχαλιάτικά σου,


 Ήταν η μέρα όπου θα πήγαινες  στον Άγιο Νικόλαο με τον Νίκο, τον αδελφό σου, για να κοινωνήσετε.

Όλη την μεγαλοβδομάδα, νηστεύατε, και όταν η μαμά έφτιαχνε τα κουλουράκια,

η μαμά έφτιαχνε τα κουλουράκια,

 δεν υπήρχε μεγαλύτερο μαρτύριο για σένα, μιας κι ήσουν... στρουμπουλή.  Όχι παχειά, τότε, όχι.  Απλώς, στρουμπουλή! ....   Κι ερχότανε η Μεγάλη Πέμπτη.  Με τα χρόνια ήξερες ότι μετά την Θεία Κοινωνία, θα έπαιρνες ένα κουλούρι απ' τον φούρνο που βρισκότανε κοντά στον Ναό, και θα ήταν για σένα, ένα δώρο...   Ένα κουλούρι, ένα δώρο, άλλες εποχές...

  Ένα κουλούρι, ένα δώρο

Θυμάσαι;  Καθώς, περνούσαν τα χρόνια, η πορεία που έκανες στον Άγιο Νικόλαο, δεν άλλαξε.  Ίσως, κάπου ο Νίκος δεν ήταν εκεί, δίπλα σου, να πάτε μαζύ.  Ίσως, κάπου ο Νίκος παντρεύτηκε, και τότε πήγαινες μόνη σου...

Κατόπιν, η παρέα σου μεγάλωσε τόσο!  Κάπου εκατό άτομα, είχαν μετρήσει κάποτε.  Και πήγαινες σε άλλους Ναούς, εκείνες τις Μεγάλες Μέρες, κι ήσουν χαρούμενη.  Τόσος κόσμος, τόσοι άνθρωποι, διαφορετικοί, όμορφοι, χαμένοι πια (κάποιοι από αυτούς...)...

Χαμένοι.  Σού λείπουν;  Θάπρεπε να σού λείπουν;  Εσύ, είσαι εδώ.  Αυτοί, όχι.  Σού λείπουν;  Ναι!

μου λείπουν

Θυμάσαι την πρώτη μέρα;  Φέτος.

Η πρώτη μέρα... φέτος... 

 Όλοι ήρθαν δίπλα σου και σού μίλησαν.  Τους είδες με τα μάτια του παρελθόντος, και σού έκαναν παρέα.  Μετά, άνοιξες τα μάτια, και φύγανε.  Μόνον που τα μάτια ήτανε τόσο δακρυσμένα.  Όλη η πρώτη μέρα, ήταν δακρυσμένη.  Όπως τα τελευταία χρόνια, που το παρελθόν, είναι τόσο βαρύ, και... σού λείπουν, τόσοι πολλοί.

Μια μέρα σαν τις άλλες.  Οι εκατό άνθρωποι δεν είναι εκατό πια.  Ο παππούς δεν ζει.  Ο Νίκος δεν είναι εδώ, κι εσύ... είσαι χαρούμενη.

κι εσύ... είσαι χαρούμενη.

Γιατί είπαμε, εσύ κι ο κόσμος σου.  Γιατί είπαμε, εσύ είσαι εδώ, ενώ κάποιοι, δεν είναι...

Lamprini T.



Τρίτη 26 Απριλίου 2016

42. Ιδού ....


Άλλη μία Μεγάλη Εβδομάδα.

Μεγάλη Εβδομάδα

  Με το που άκουσα το "ιδού..." αμέσως,όλο το παρελθόν μου με επισκέφθηκε.  Εσύ που έφυγες, εσύ που με ξέχασες, εσύ που περίμενα να δω τον γάμο σου, τις χαρές σου, εσύ που δεν μού μιλάς.  Εσύ.

Μόνον εσύ
 Και εγώ;  Εγώ κι ο εαυτός μου, πού είμαστε;

"Ιδού..." Από τότε, που για πρώτη φορά, το άκουσα, πόσα χρόνια πέρασαν, άραγε;  Ούτε που ήξερα τι σήμαινε, τότε, που ψαχνόμουν.  Και ιδού.  Έφθασα για άλλη μια φορά σε ένα καινούργιο "ιδού"!  Άραγε, θα δω και το άλλο;

Το μέλλον... 

 Το επόμενο;  Ίδωμεν.

Ακόμα, εν τούτοις, συγκινημένη.  Τα μάτια εκείνο το απόγευμα, δεν σταμάτησαν να δακρύζουν. Αν με έβλεπε κάποιος θα φανταζότανε, διάφορα...  Εν τούτοις, ήταν δάκρυα ... αναμνήσεων.  Για σένα, για σένα, για σένα.  Για σένα...

Για σένα... 

Για όλους, για όσους δεν θα δω, θα δω, δεν θα δω ποτέ ξανά.  Ποιος ξέρει;  Ίσως, κάποτε....

βρεθούμε ξανά!
κλικ στον τίτλο... να βρεθούμε ξανά... 


Lamprini T.

Y.Γ.  Γι' αυτό μού αρέσει πολύ αυτό το τραγούδι.  Για την ελπίδα που έχει...

"Θα βρεθούμε ξανά... όταν όλα θα έχουν... περάσει.... " ΕΔΩ: https://www.youtube.com/watch?v=Ljyfw-ZS05Y

Ελπίζω... ελπίδα μου...


Ελπίδα μου... !

Υ.Γ. 2 Καλό Πάσχα, σε όλους!









Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

41. ΤΟΥ ΚΙΤΣΟΥ Η ΜΑΝΑ ΚΑΘΟΝΤΑΝ - ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΦΡΑΓΚΑΝΑΣΤΑΣΗΣ




ΤΟΥ ΚΙΤΣΟΥ Η ΜΑΝΑ ΚΑΘΟΝΤΑΝ - ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΦΡΑΓΚΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Θυμάμαι... εκείνο το παιδί, (μικρό παιδί στο Δημοτικό)  που το τραγούδησε και είπα, γιατί να μην μπορώ κι εγώ;  Εγώ κι ο κόσμος μου, το είπαμε!

Lamprini T.








40. Τι να πω. Για την Βελεσιώτου...



Φωτεινη Βελεσιωτου | Ελεωνορα Ζουγανελη ~ Ζειμπεκικο [Στην υγεια μας]..23/1/2016

Τι να πω.  Για την Βελεσιώτου... Τι να πω, ή για τον χορευτή!!!!!   

Αυτά είναι... 

Ελλάδα, εδώ!!!!

Και ακόμα.... Αυτό το τραγούδια, πάντα μού άρεσε, με την ερμηνεία της Σωτηρίας Μπέλλου, αλλά και του Διονύση Σαββόπουλου, μιας που το είχα ακούσει σε έναν από τους λιγοστούς δίσκους που είχα αγοράσει.  Είπαμε, εγώ κι ο κόσμος μου!  Μουσικός, αλλά, οι δίσκοι ή τα C.D. λίγα... 

Εδώ, η Βελεσιώτου κι η Ζουγανέλη το λένε θαύμα.  Επιπλέον, ο ηθοποιός που το χορεύει... είναι όνειρο!  Λεβέντης είναι ο άνθρωπος... και το δείχνει!!!! 

Μπράβο τους!  Αν κι η ώρα είναι περασμένη, μπράβο τους!!!  Και μόνον γι' αυτό αξίζει αυτό που λέμε ίντερνετ κλπ κλπ...

Lamprini T. 


Y.Γ.  Εδώ η πηγή! Μ' ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ - ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΠΕΛΛΟΥ & ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ.  Κλικ στον τίτλο να το ακούσετε...

39. Θυμάσαι που το διαβάζαμε μαζύ;


Θυμάσαι  που το  (https://www.youtube.com/watch?v=YKsDLZZ4G1Aδιαβάζαμε μαζύ;  Το έμαθα, τελικά, αλλά,  τώρα πια, δεν είμαστε...

μαζύ...

" ΠΑΡΕΛΑΒΕΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ " 
Δοξαστικό της Μεταμορφώσεως, ήχος πλαγ.δ΄- 
ψάλλει ο Γιώργος Δαρλάσης


Lamprini Tzo...

Υ.Γ. Είμαι εγώ κι ο κόσμος μου, αγαπητή Ε....


38. Ονειρεύομαι... πολλά.


https://www.youtube.com/watch?v=_tQ36TFvNoM

Ονειρεύομαι...πολλά.

Έναν κόσμο όπου τα παιδιά να παίζουν ξένοιαστα, σαν κι εμάς και η μόνη τους έννοια νάταν να μην τα βρουν στο κρυφτό

Ξένοιαστα


ονειρεύομαι να με πιστέψεις, τώρα, και όχι όταν θάναι πια πολύ αργά

Πάντοτε κερδίζει


Ονειρεύομαι να σε δω, να μου χαμογελάς και νάμαστε όπως ήμασταν όταν το μαθαίναμε εκείνο... στην κατασκήνωση

Κατασκήνωση


Ονειρεύομαι να ξαναπήγαινα στην Κω και να καθόμουνα να διάβαζα περισσότερο, απ' το να στενοχωριέμαι... περισσότερο...

ΚΩΣ


Ονειρεύομαι να είμαι στους δρόμους του Ναυπλίου , και να μην με νοιάζει τι φοράω... Απλώς να περπατάω... μόνη...

Ναύπλιο


Ονειρεύομαι νάμαι στο Π. Άστρος και να κολυμπάω, να κάνω βουτιές στον μώλο με το κεφάλι, και να μην με νοιάζει αν έρθει κανένας καρχαρίας...

Π. Άστρος


ονειρεύομαι να ζήσω λίγο για να σε δω να παντρεύεσαι, και να χαρώ...

Να παντρεύεσαι


ονειρεύομαι ότι είστε μικρά και σας ταΐζω, και τις δυο,  μόνη μου... με επιτυχία.  Να πάρετε κανένα..κιλό...

Δίδυμα


ονειρεύομαι... ότι είμαστε  μαζύ... Μού δείχνεις την αυλή σου και μού λες... πώς την έφτιαξες έτσι...

Αυλή


ωραία...

Τέλος μουσικής... τέλος ονείρων...  (Εγώ κι ο κόσμος μου...εδώ!)

Τέλος ονείρων


Lamprini T.










37. όταν αλληλογραφούσα παληά


Θυμάμαι, όταν αλληλογραφούσα παληά, περίμενα την απάντηση μετά από 10 -15 μέρες,  αναλόγως,  το από πού θα ερχότανε το γράμμα.

Koυάλα Λουμπούρ

Τώρα, όταν αλληλογραφώ ιντερνετικά (αφορά και τα σχόλια), μπορεί νάρθει αμέσως η απάντηση ή να μιλάμε και μαζύ, αν τύχη κι είμαστε κι οι δυο μέσα.  Άλλες εποχές!!

Ανυπόμονες!

Περιμένοντας...το χιόνι! 

Είπαμε... εγώ κι ο κόσμος μου... ! 

Lamprini T.








36. Πρέπει νάμαι επίκαιρη




Πρέπει νάμαι επίκαιρη 

Μπήκε η Άνοιξη! 


emoticon smile 

Την βουκαμβιλια όμως την βάζω... γιατί μού θύμησε την Κω..

Και πάλι στον κόσμο μου...



Βουκαμβίλια...


Lamprini T. 




35. "Oταν κοιτάς από ψηλά..."


"Oταν κοιτάς από ψηλά..."

Κώστας Χατζής_Οταν κοιτάς από ψηλά_English Subtitles

Δεν ήθελα να χάσω αυτήν την θέα...  Το αεροπλάνο προσγειωνότανε, απογειωνότανε κι εγώ προσπαθούσα να δω τον ουρανό.  Στα πρώτα ταξείδια δεν ήξερα καλά... και δεν ζητούσα να καθήσω σε παράθυρο.  Είπαμε, εγώ κι ο κόσμος μου!  Μετά, πήρα είδηση τι γινότανε και ζητούσα παράθυρο.  Επειδή έβγαζα εισητήρια αρκετά νωρίς, ήμουν τυχερή και μού έδιναν παράθυρο!

Όταν κοιτάς από ψηλά - Κώστας Χατζής
Δημοσιεύτηκε στις 6 Ιουν 2012 Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά - Κώστας Χατζής Οι φωτογραφίες είναι του Ορέστη Αναστασιάδη που φυσικά τις "έκλεψα" για να πετάξω νοερά κι εγώ, κι εσείς!

Και τότε ερχόταν η απόλαυση.  Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ... την γεωγραφία που μαθαίναμε στο σχολείο.

Τα νησάκια, ακριβώς, όπως και στον χάρτη.


Πάρος, χάρτης

Πάρος, Δορυφόρος

Τα καράβια. από ψηλά, φαινόντουσαν σαν τα παιδικά παιγνίδια...
Και το ωραιότερο απ' όλα ήταν τα σύννεφα. Τα συννεφάκια μου...

Ένα στρώμα χιονιού ήτανε, όταν πετούσαμε από πάνω τους.... Σκεφτόμουν,  ότι ο Θεός δεν μάς στέρησε από την θέα τους.  Όπως τα χιόνια στην γη, είναι τα σύννεφα στον ουρανό!

Σαν το χιόνι

Κι όταν ερχότανε η ώρα της ανατολής.... Ωωωω... δεν έλεγα να ξεκολλήσω το κεφάλι μου από το παράθυρο!  Τι ήταν κι εκείνο το χρώμα! Χρώμα, χρώμα... τι να πεις!!!

Χρώμα, χρώμα! 

Ώσπου τελείωσαν τα ταξείδια. Είχα πει, όμως πριν: "Απόλαυσέ το  τώρα.  Γιατί ίσως δεν ξαναπετάξεις ποτέ στην ζωή σου. "

Κι όπως έγινε.

Lamprini T.





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...