Εδώ Θεσσαλονίκη. Τρεις μέρες κοντά της και γύρισα άλλος άνθρωπος. Πήγα με την ελπίδα να γνωρίσω καλύτερα φεις φίλες, και φίλες, και γύρισα με μία χαρά, μεγάλη.
Οδός Αριστοτέλους
Την πρώτη μέρα, με το που έφθασα στον σταθμό του τραίνου, η φίλη Λ.Μ. και η αδελφή της Σ.Κ.Σ. με περιμένανε με ανοιχτές αγκάλες... για να με κεράσουν... Tι κεράσουν, δηλαδή!!! Για να μού κάνουν το τραπέζι στο κυλικείο του σταθμού, με ΜΟΥΣΑΚΑ και πίτα από τα χεράκια της Λ. και με αγάπη από την καρδιά της Σ.. Απίθανα ωραία!!!! Εβίβα!!!!
Στο τραίνο
Αμέσως μετά ( μην φανταστείτε ότι ήταν και λίγη η ώρα που καθήσαμε να φάμε), πήγα στο ξενοδοχείο, για λίγα λεπτά. Ίσα που το είδα, ΑΜΑΛΙΑ λέγεται κι ήταν απίθανο! Και πολύ κοντά στο κέντρο. Ετοιμάστηκα για την μεγάλη συνάντηση, όχι όμως για μία συνάντηση μεγαλύτερης σημασίας, από όλες τις συναντήσεις που είχα στην θαυμάσια αυτή πόλη! ...
Φίλες από το φέις...
Πήγα, λοιπόν, στο ΗΛΕΚΤΡΑ ΠΑΛΑΣ, και στην είσοδο με περιμένανε τρεις φίλες. Η Φ.Π. και η Ε. μαζύ με την κουμπάρα της. Ανεβήκαμε στο ρουφ γκάρντεν (στον κήπο της ταράτσας, οροφής καλύτερα) του ξενοδοχείου και καθήσαμε έξω για έναν καφέ. Σε λίγο από τρεις... γίναμε χίλιοι δεκατρείς που λέει κι η αχτίδα, (θα την "δείτε"σε λίγο). Δέκα άτομα περίπου ήμασταν. Μόνον με δύο από τα κορίτσια είχαμε ξαναβρεθεί. Την Α. Τ. και την Δ. Τ.. Με τις υπόλοιπες, (Δ.Π., Φ.Π., Ε., Ι.Χ., Β.Μ., την κουμπάρα της Ε. και την Ε. ) βρισκόμασταν για πρώτη φορά κι ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια. Καθήσαμε και τα είπαμε ως τις 10 παρά, όταν έφυγαν κι οι τελευταίες, δηλαδή, και πετούσα στα σύννεφα. Ναι, εγώ κι ο κόσμος μου... ήμουνα πολύ χαρούμενη,γιατί, ήταν μεγάλη μου τιμή αυτή η συνάντηση. Οι κυρίες φίλες μου, αφήσανε τις δουλειές τους για ένα καφεδάκι, με θέα τον Θερμαϊκό. Δεν ήταν και εύκολο!
Ο Μέγας Αλέξανδρος
Κατόπιν, δεν ήθελα να πάω στο ξενοδοχείο. Έκανα μία μεγάλη βόλτα από την πλατεία Αριστοτέλους ως το μέρος με τις ομπρέλλες στην παραλία και άρχισα να φωτογραφίζω. Δυστυχώς, το κινητό από το ταξείδι (πεντέμισι ώρες, με το τραίνο, όπου φωτογράφιζα διαρκώς) δεν είχε άλλη δύναμη και πήρα λίγες φώτο. "Την άλλη μέρα", σκέφτηκα, και γύρισα λίγο μετά τις 12 στο ξενοδοχείο.
Ο ύπνος ήταν ένα μικρο διάλειμμα στο όμορφο πρόγραμμά μου. Στις 8 σηκώθηκα και με την αστεράτη μου Β.Π. βρεθήκαμε στο σπίτι της. Με ταξείδεψε έξω από την Θεσσαλονίκη, στο όμορφο χωριό της, όπου τα κτήματα με τα σταφύλια δεσπόζουν. Το σπίτι της υπέροχο, ακόμα πιο άψογα για μικρά της!!! Καλέ, τι παιδιά ήτανε αυτά! Τρισχαριτωμένα! Καθήσαμε, φάγαμε (ΜΟΥΣΑΚΑ κι άλλα άψογα φαγητά) και ήπιαμε στην υγειά μας! Κατόπιν, κατά τις 4 και μισή, πήγαμε στον Εύοσμο. Στην γειτονική πόλη της Θεσσαλονίκης, για να ξανασυναντήσω την Λ.Μ. μου! Τι χαρά! Ήπιαμε καφεδάκι στην πλατεία της πόλης, κοντά στην Εκκλησία και... έβλεπα τα αεροπλάνα να πετάνε πάνω απ' την καφετέρια. Όνειρο! Κατά τις 7 παρά ήμουνα στην πόλη. Παίρνω τηλέφωνο την α. για να βρεθούμε στου Χαριλάου, μιας που δεν μπορούσε να κατέβει Θεσσαλονίκη κέντρο.
Οσία Ξένη
Βρεθήκαμε, τα είπαμε, χαρήκαμε, και αν και δεν ήμασταν πολύ γνωστές... καταχάρηκα! Με έκανε και ανάρτηση μάλιστα!!! (Την οποία έχω κρατήσει σε άλλο μπλογκ!) Αυτά είναι τα ωραία. Ένα θαυμάσιο γλυκό τριαντάφυλλο και λίγο ΜΟΥΣΑΚΑ για να πάρω για το σπίτι (το ξενοδοχείο το λέω σπίτι πολλές φορές, είπαμε, ΕΓΩ ΚΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ) ήταν ό,τι έπρεπε!
Έτσι, τρίτωσε ο ΜΟΥΣΑΚΑΣ, τον οποίο θα ξαναδούμε, παρακάτω...
Γύρισα στην πόλη νωρίς, κατά τις 9 και, με ταξί, γιατί τα λεωφορεία είχαν απεργία και πήρα έναν τελευταίο για να συναντηθούμε εκείνην την δεύτερη μέρα στην Θεσσαλονίκη...
Με ταξί...
Τα υπόλοιπα... στην επόμενη ανάρτηση...
Lamprini T.
